Της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΜΠΟΖΙΝΗ που θα συμπεριληφθεί στη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ.
Κάτω από άλλες συνθήκες ο Αμβρόσιος, αυτό το θλιβερό γίδι που προτιμάει την ελληνική ενσάρκωσή της μαύρης δεξιάς, θα είχε μπουζουριαστεί από τη σύνοδο και θα είχε αποσταλεί σε μοναστήρι της αρεσκείας του για να "σώσει την ψυχή του". -παλαιόθεν η πίστη μας ταυτίζει τη σωτηρία με τη σιωπή, και μάλιστα την εξαναγκασμένη-.
Θα μου πεις και γιατί θα γινόταν αυτό; μα επειδή ο τραγόπαπας σκανδαλίζει. Και η εκκλησία πολλά ανέχεται αλλά όχι την ερωτική ελευθερία, την αίρεση ή το σκάνδαλο. Η αποστροφή προς τα σκάνδαλα του κλήρου, έχει θεολογική θεμελίωση (κάπου λέει ο Χριστός ότι αυτός που σκανδαλίζει τον απλό κοσμάκη καλύτερα να πάει να δέσει μια πέτρα στον λαιμό του κτλ κτλ) αλλά -- βεβαίως -- είναι κυρίως υπόθεση δημοσίων σχέσεων και εικόνας, δηλαδή για να καταλάβεις άν κάτι αποκαρδιώνει ή εξοργίζει τον λαό, δεν έχει συγκαλυφθεί επιτυχώς και πλήρως, συνεπώς είναι σκάνδαλο και σπιλώνει την εικόνα της Εκκλησίας. Το ότι η αιρετική συμπεριφορά (χώρια όλα τ' άλλα) του παπά δεν αντιμετωπίζεται ως σκάνδαλο υποδηλώνει κάτι πολύ ανησυχητικό για την ελληνική κοινωνία: ότι ο φασιστικός τερηδονισμός που αφέθηκε στη θέση του το '44 έχει πλέον γίνει σαπίλα που έχει φτάσει στον πολφό. Ο γέρο τράγος δε σκανδαλίζει τους πιστούς.
Και γιατί μας ενδιαφέρει ο σκανδαλισμός του ποιμνίου; Γιατί τέλος πάντων είναι κριτήριο η στάση της Εκκλησίας; Επειδή είναι πανίσχυρη και πάντα ελίσσεται και ξεγλυστράει, αφού διαρκώς μεταθέτει το πεδίο της κυρίως ηγεμονίας της κατά τις περιστάσεις: από τις ιδιωτικές ζωές στην πολιτική και πίσω πάλι κι από τη νομοθέτηση του βίου στην απευθείας νομή της κοσμικής εξουσίας.
Μιλάμε για έναν οργανισμό ηλικίας 20 αιώνων με αδιάσπαστη συνέχεια και παρουσία, παλιότερο από τον καπιταλισμό (που είναι 500 ετών και ήδη θεωρείται η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή), έναν οργανισμό που τα έχει βρει και με τον Στάλιν και με τον Βλαδίμηρο και με τον Σουλτάνο και με τον Αλάριχο και με τον Μουσολίνι, που και με λόγιους τα βρίσκει και με αμαθείς υπηκόους του Χλωδοβίκου ή του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου, που έχει επιβιώσει στην Αβινιόν κι έχει ταπεινώσει αυτοκράτορες, που και τους Ίνκας τους εξανδραπόδισε, που μας λέει πώς να γαμιόμαστε και τι να τρώμε και τι να ψηφίζουμε και αν θα πλενόμαστε και ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για το θέατρο και για τη μουσική και που οικειοποιείται τα είδωλα που δεν μπορεί να κατακρημνίσει.
Θα μου πεις και γιατί θα γινόταν αυτό; μα επειδή ο τραγόπαπας σκανδαλίζει. Και η εκκλησία πολλά ανέχεται αλλά όχι την ερωτική ελευθερία, την αίρεση ή το σκάνδαλο. Η αποστροφή προς τα σκάνδαλα του κλήρου, έχει θεολογική θεμελίωση (κάπου λέει ο Χριστός ότι αυτός που σκανδαλίζει τον απλό κοσμάκη καλύτερα να πάει να δέσει μια πέτρα στον λαιμό του κτλ κτλ) αλλά -- βεβαίως -- είναι κυρίως υπόθεση δημοσίων σχέσεων και εικόνας, δηλαδή για να καταλάβεις άν κάτι αποκαρδιώνει ή εξοργίζει τον λαό, δεν έχει συγκαλυφθεί επιτυχώς και πλήρως, συνεπώς είναι σκάνδαλο και σπιλώνει την εικόνα της Εκκλησίας. Το ότι η αιρετική συμπεριφορά (χώρια όλα τ' άλλα) του παπά δεν αντιμετωπίζεται ως σκάνδαλο υποδηλώνει κάτι πολύ ανησυχητικό για την ελληνική κοινωνία: ότι ο φασιστικός τερηδονισμός που αφέθηκε στη θέση του το '44 έχει πλέον γίνει σαπίλα που έχει φτάσει στον πολφό. Ο γέρο τράγος δε σκανδαλίζει τους πιστούς.
Και γιατί μας ενδιαφέρει ο σκανδαλισμός του ποιμνίου; Γιατί τέλος πάντων είναι κριτήριο η στάση της Εκκλησίας; Επειδή είναι πανίσχυρη και πάντα ελίσσεται και ξεγλυστράει, αφού διαρκώς μεταθέτει το πεδίο της κυρίως ηγεμονίας της κατά τις περιστάσεις: από τις ιδιωτικές ζωές στην πολιτική και πίσω πάλι κι από τη νομοθέτηση του βίου στην απευθείας νομή της κοσμικής εξουσίας.
Μιλάμε για έναν οργανισμό ηλικίας 20 αιώνων με αδιάσπαστη συνέχεια και παρουσία, παλιότερο από τον καπιταλισμό (που είναι 500 ετών και ήδη θεωρείται η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή), έναν οργανισμό που τα έχει βρει και με τον Στάλιν και με τον Βλαδίμηρο και με τον Σουλτάνο και με τον Αλάριχο και με τον Μουσολίνι, που και με λόγιους τα βρίσκει και με αμαθείς υπηκόους του Χλωδοβίκου ή του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου, που έχει επιβιώσει στην Αβινιόν κι έχει ταπεινώσει αυτοκράτορες, που και τους Ίνκας τους εξανδραπόδισε, που μας λέει πώς να γαμιόμαστε και τι να τρώμε και τι να ψηφίζουμε και αν θα πλενόμαστε και ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για το θέατρο και για τη μουσική και που οικειοποιείται τα είδωλα που δεν μπορεί να κατακρημνίσει.
Βαμπίρ λοιπόν η εκκλησία, επειδή θεμελιώνεται σε μια ασυνάρτητη μυθολογία, επειδή ζει στο σκοτάδι του υπαρξιακού τρόμου (γιατί όλοι θα πεθάνουμε και κάποιοι χειρότερα και νωρίτερα απ' ό,τι λογαριάζαμε), επειδή είναι γραφική, χρυσοποίκιλτη και πομπώδης, επειδή μάς πίνει το αίμα και πόσο μπανάλ είναι να μας πίνουν το αίμα σε μια εποχή που απαρνούμαστε τα σώματά μας.
.. αλλά δείτε πόσο ισχυρά είναι τα βαμπίρ, εκτός από απέθαντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου