Από τη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ
Ο Διαμαντής, βγαίνοντας από το
ληξιαρχείο, έπεσε πάνω στον Παναή. «Ε,
τι γίνεται, ρε Διαμαντή;» του φώναξε εκείνος, σφίγγοντάς του με θέρμη το χέρι.
«Σε χάσαμε. Πώς από εδώ;»
«Να, βρήκα λίγο ελεύθερο χρόνο και πήγα στο
ληξιαρχείο για κάτι αλλαγές στο μητρώο μου».
«Μπα, τι αλλαγές;» τον ρώτησε ο Παναής,
γεμάτος περιέργεια. «Συνέβη κάτι στην οικογένειά σου;»
«Όχι ακριβώς. Πρόκειται για κάποιο εντελώς
προσωπικό μου ζήτημα. Αλλά πού να σου λέω τώρα;»
«Γιατί να μη μου πεις;», διαμαρτυρήθηκε ο
Παναής. «Έχεις μυστικά από μένα; Δεν είμαστε φίλοι από παιδιά;»
«Δεν είναι αυτό», προσπάθησε να
δικαιολογηθεί ο Διαμαντής. «Ασφαλώς και είμαστε παιδικοί φίλοι, και δεν έχουμε
μυστικά, αλλά, αν σου το αποκαλύψω, θα παραξενευτείς»
«Ε, τώρα είναι που εκτίναξες την περιέργειά
μου στα ουράνια. Αν δεν μου πεις, δεν πρόκειται να σου ξαναμιλήσω».
Ο Διαμαντής σούφρωσε τα χείλια του, κοίταξε
συνωμοτικά γύρω του και τράβηξε τον φίλο του σε μια άκρη. Αν και γνώριζε ότι,
όλα όσα θα του αποκάλυπτε, δεν θα έμεναν μυστικά, αποφάσισε να του μιλήσει για
εκείνο το ζήτημα. Καταλάβαινε ότι δεν είχε άλλη επιλογή και, στο κάτω-κάτω, δεν
τον πολυσκότιζε κι αν μαθευόταν. Δικαίωμά του ήταν, και μάλιστα αναφαίρετο, να
κάνει οποιαδήποτε αλλαγή στα προσωπικά δεδομένα του.
«Άλλαξα θρήσκευμα», είπε στο άλλον κι
εκείνος αντέδρασε σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός.
«Τι είπες τώρα;» είπε με φανερή κατάπληξη.
«Μιλάς σοβαρά; Και ποιο θρήσκευμα διάλεξες και γιατί;»
«Έγινα μουσουλμάνος», προσπάθησε να του
εξηγήσει ο Διαμαντής, «επειδή πιστεύω ότι η θρησκεία τους είναι καλύτερη από
τον χριστιανισμό».
«Καλύτερη σε τι;»
«Να, στο θέμα της μετά θάνατον ζωής, για
παράδειγμα. Ο παράδεισος του Ισλάμ είναι πιο δελεαστικός, πιο ενδιαφέρων.
Άσχημα είναι δηλαδή, αντί για ανιαρές ψαλμωδίες με αγγελάκια, να τρως πιλαφάκι
και να πηγαίνεις όποτε γουστάρεις με άλλη γυναίκα;».
«Δεν ξέρω αν είναι έτσι όπως τον
περιγράφουν, αλλά νομίζεις ότι αρκεί μόνον μια ληξιαρχική πράξη για να
καταφέρεις να πας εκεί;»
«Όχι, βέβαια. Θα ακολουθήσω πιστά όλο το
τελετουργικό τους. Θα πηγαίνω στο τζαμί και θα προσεύχομαι μαζί τους».
«Νομίζω ότι και αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται
να κάνεις και άλλα πράγματα για να σε δεχτεί εκεί ο Αλλάχ».
«Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να κάνω;» ρώτησε
απορημένος ο Διαμαντής.
«Αυτό που κάνουν όλοι οι μαχητές της
Τζιχάντ. Να θυσιάσεις τον εαυτό σου, παίρνοντας μαζί σου και μερικούς
αλλόθρησκους».
Ο Διαμαντής γούρλωσε τα μάτια του: «Αυτό
δεν το είχα σκεφτεί», παραδέχτηκε. «Λες να είναι έτσι;»
«Φοβάμαι πως ναι».
Ο Διαμαντής προβληματίστηκε σοβαρά. Ο
ενθουσιασμός του, που θα κατάφερνε επιτέλους να πάει με πολλές γυναίκες, κάτι
που το είχε στερηθεί στη γήινη ζωή του, παραχώρησε τη θέση του στην
απογοήτευση. Ε, όχι, δεν θα έκανε ποτέ του αυτό που κάνουν οι φανατικοί
ισλαμιστές, για να εξασφαλίσει μια θέση ανάμεσα σε 72 παρθένες. Άσε που, τώρα
που το καλοσκεφτόταν, ίσως και να μην υπήρχε καν αυτός ο παράδεισος.
Έβγαλε τη ληξιαρχική πράξη από την τσέπη
του και είπε στον Παναή: «Πάω μέσα να την αλλάξω. Θα τους τρελάνω λίγο βέβαια,
αλλά δεν γίνεται αλλιώς».
Και κάνοντας μεταβολή, ξαναμπήκε μέσα στο
κτήριο του Ληξιαρχείου!
