Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημα Ε.Φ.    


Το κλίμα μέσα στο αυτοκίνητο του Άλαν έγινε βαρύ. Ένα μαύρο πέπλο ήρθε και κάλυψε το σαλόνι του, και οι πέντε επιβάτες του (ο έκτος, ο Τίκο, βρισκόταν μέσα στην αποσκευοθήκη) ένιωσαν να πλημμυρίζονται από μια σωρεία άσχημων συναισθημάτων. Έφευγαν μακριά για να πάψουν να κινδυνεύουν από τους διώκτες τους, αλλά αυτό δεν θα τους γέμιζε τον ψυχικό τους κόσμο, αν δεν κατάφερναν να βρουν τον τρόπο να σταματήσουν τον αλληλοσπαραγμό του ανθρώπινου γένους. Τις τελευταίες μέρες, οι εχθρικές ενέργειες και από τις δυο πλευρές είχαν ενταθεί, και γινόταν φανερό ότι κάτι μεγάλο ετοιμαζόταν.

    Έπειτα από αρκετή ώρα, η γυναίκα της συντροφιάς μίλησε πρώτη: «Ευτυχώς που εμείς πάμε να ζήσουμε σε ένα μέρος μακριά από τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, κι έτσι δεν θα κινδυνεύουμε».

    Ο Μπόμπι γύρισε και την κοίταξε με μια έκφραση απορίας αποτυπωμένη στο βλέμμα του: «Ε, και λοιπόν;» ρώτησε. «Νομίζεις ότι εμείς θα είμαστε στο απυρόβλητο, λόγω απόστασης; Πουθενά, σε κανένα μέρος του πλανήτη δεν υπάρχει ασφάλεια. Ασφαλείς θα νιώσουν όλοι οι άνθρωποι, μόνον αν σταματήσει αυτός ο ηλίθιος πόλεμος».

    «Έχεις δίκιο», απολογήθηκε η Μαρίνα, «αλλά πώς θα γίνει αυτό κατορθωτό; Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από πολεμικά γεγονότα. Από την αυγή της ύπαρξής μας, ο ένας σκοτώνει τον άλλον και τις περισσότερες φορές, για εντελώς ασήμαντη αφορμή.  Τι είδους όντα είμαστε τέλος πάντων;»