ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ

ο Σύγχρονος ραγιάς, στην πλειοψηφία του, δεν αλλάζει νοοτροπία, ούτε διδάσκεται από τα παθήματά του, ό, τι κι αν του συμβεί! Γαντζωμένος γερά από το άρμα του μικροβολέματος, βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι, η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο, μόνον αν απαγκιστρωθεί από τη νοσηρή νοοτροπία που του έχουν επιβάλλει οι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών και πάψει να είναι κοντόφθαλμος. Δεκάδες μικρά και, φαινομενικά, ασήμαντα καθημερινά περιστατικά, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Διαβάστε ένα από αυτά:

Μετά από οκτώ μέρες ανεμελιάς στην εξοχή, αποφάσισα να πάω στην τράπεζα, για κάποιες συναλλαγές. Μπαίνω μέσα, παίρνω το χαρτάκι με το Νο 134 και κάθομαι. Στον φωτεινό πίνακα αναβοσβήνει το Νο 47. Σκέφτομαι ότι θα περάσει πολλή ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου, αλλά να που μια κυρία δίπλα μου, μου δείχνει το χαρτάκι της που γράφει το Νο 78 και μου λέει: "Περιμένω την αδελφή μου, αλλά δεν την βλέπω να έρχεται, οπότε θα φύγω. Θέλετε το χαρτάκι μου;"
''Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε'', της λέω. "Πριν από μένα έχουν έρθει τόσες δεκάδες άνθρωποι, οπότε δεν είναι σωστό και δίκαιο να τους παρακάμψω. Αν φύγετε χωρίς να εξυπηρετηθείτε, σκίστε και πετάξτε το χαρτάκι σας".
Με κοίταξε εντελώς παραξενεμένη, σηκώθηκε πάνω και έδωσε το νούμερό της σε κάποιον άλλον, ο οποίος βέβαια δεν διανοήθηκε να μην το πάρει.
Εγώ βέβαια δεν αρνήθηκα, για να μου πουν μπράβο οι υπόλοιποι, αλλά γιατί, αν το δεχόμουν, θα ένιωθα σαν να προδίδω τις αρχές και την παιδεία μου. Τελικά, μάλλον αυτό είναι και το πρόβλημα αυτού του δύσμοιρου λαού, η έλλειψη παιδείας!