ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ

ο Σύγχρονος ραγιάς, στην πλειοψηφία του, δεν αλλάζει νοοτροπία, ούτε διδάσκεται από τα παθήματά του, ό, τι κι αν του συμβεί! Γαντζωμένος γερά από το άρμα του μικροβολέματος, βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι, η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο, μόνον αν απαγκιστρωθεί από τη νοσηρή νοοτροπία που του έχουν επιβάλλει οι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών και πάψει να είναι κοντόφθαλμος. Δεκάδες μικρά και, φαινομενικά, ασήμαντα καθημερινά περιστατικά, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Διαβάστε ένα από αυτά:

Μετά από οκτώ μέρες ανεμελιάς στην εξοχή, αποφάσισα να πάω στην τράπεζα, για κάποιες συναλλαγές. Μπαίνω μέσα, παίρνω το χαρτάκι με το Νο 134 και κάθομαι. Στον φωτεινό πίνακα αναβοσβήνει το Νο 47. Σκέφτομαι ότι θα περάσει πολλή ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου, αλλά να που μια κυρία δίπλα μου, μου δείχνει το χαρτάκι της που γράφει το Νο 78 και μου λέει: "Περιμένω την αδελφή μου, αλλά δεν την βλέπω να έρχεται, οπότε θα φύγω. Θέλετε το χαρτάκι μου;"
''Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε'', της λέω. "Πριν από μένα έχουν έρθει τόσες δεκάδες άνθρωποι, οπότε δεν είναι σωστό και δίκαιο να τους παρακάμψω. Αν φύγετε χωρίς να εξυπηρετηθείτε, σκίστε και πετάξτε το χαρτάκι σας".
Με κοίταξε εντελώς παραξενεμένη, σηκώθηκε πάνω και έδωσε το νούμερό της σε κάποιον άλλον, ο οποίος βέβαια δεν διανοήθηκε να μην το πάρει.
Εγώ βέβαια δεν αρνήθηκα, για να μου πουν μπράβο οι υπόλοιποι, αλλά γιατί, αν το δεχόμουν, θα ένιωθα σαν να προδίδω τις αρχές και την παιδεία μου. Τελικά, μάλλον αυτό είναι και το πρόβλημα αυτού του δύσμοιρου λαού, η έλλειψη παιδείας!

ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ;

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν σήμερα και με τον ΄΄πόλεμο'' που μας γίνεται από τους Γερμανούς, θα σας περιγράψω ένα πραγματικό περιστατικό, που συνέβη το Μάρτη του 1986:
Ταξίδεψα τότε για πρώτη φορά στη Γερμανία για λόγους υγείας, όπου εκεί με φιλοξένησε στο σπίτι του, σε μια μικρή πόλη κοντά στη Νυρεμβέργη, ένας γνωστός μου Έλληνας γιατρός. Η κατοικία του γιατρού ήταν ένα εντυπωσιακό τριώροφο, κτισμένο μέσα σε ένα μεγάλο οικόπεδο, διαμορφωμένο με κήπους, συντριβάνια, πέργκολες και καθιστικά φερ-φορζέ! Εντυπωσιασμένος από όλα αυτά, του είπα κάποια στιγμή: ''Το καλοκαίρι εδώ έξω θα περνάτε υπέροχα''.
Εκείνος κούνησε με σημασία το κεφάλι του και μου δήλωσε με θλίψη: "Αν σου πω ότι, πέρυσι για παράδειγμα, όλο το καλοκαίρι καθίσαμε μόνο μια φορά έξω, θα με πιστέψεις;"
Την επόμενη μέρα, 22 Μαρτίου, που έφευγα για Αθήνα, εκεί έριχνε χιονόνερο. Όταν έφτασα στο Ελληνικό, με υποδέχτηκε ένας λαμπρός ήλιος και η θερμοκρασία ήταν 22 βαθμοί!

Μήπως λοιπόν, ένας από τους λόγους που μας θέλουν φτωχούς και εξαθλιωμένους, είναι ο συνδυασμός ''φυσικό περιβάλλον και ήλιος'', αυτά δηλαδή που αυτοί τα στερούνται και τα ζηλεύουν;

ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ

''Λοιπόν, φίλε μου, το οικόπεδό σου είναι πολύ ωραίο!'
''Ε, καλό είναι".
"Όχι απλά καλό. Υπέροχο είναι. Ευήλιο, ευάερο, προνομιούχο, το φιλέτο της ευρύτερης περιοχής, θα έλεγα!"
"Ίσως".
"Σε βρίσκω να αμφιβάλλεις, αλλά ρίξε μια ματιά στα άλλα οικόπεδα γύρω σου. Δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το δικό σου. Αλήθεια, πώς το απόκτησες;"
"Το κληρονόμησα από τους προγόνους μου".
"Είσαι πολύ τυχερός, αλλά δεν βλέπω να έχεις εκτιμήσει αυτό το δώρο".
"Γιατί το λες αυτό;"
"Ε, μα επειδή το έχεις παρατημένο, απεριποίητο. Βλέπω σκουπίδια πεταμένα παντού, μεγάλη ακαταστασία και αφροντισιά, και να είναι γεμάτο τσιμέντο και ακαλαισθησία".
"Να, ξέρεις, δεν προλαβαίνω, δεν..."
"Αυτά που λες, είναι δικαιολογίες. Αν δεν το αξιοποιήσεις κατάλληλα, οι επιτήδειοι που σε περιτριγυρίζουν, θα σου το ΄΄φάνε΄΄ για μια μπουκιά ψωμί, δεν το καταλαβαίνεις; Και μετά θα κλαις και θα λες ότι φταίνε οι άλλοι".