Ακόμα ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημα μου.
Πλησίασαν κοντά και, αν ήταν άνθρωποι, θα
πάγωναν από το θέαμα που αντίκρισαν. Ο σωρός που νόμιζαν ότι ήταν σκουπίδια,
ήταν πτώματα. Ένας μικρός λόφος από ανθρώπινα κορμιά σε πλήρη αποσύνθεση,
κείτονταν μπροστά τους, υποχρεώνοντάς τους να σοκαριστούν. Ευτυχώς που δεν
διέθεταν την αίσθηση της όσφρησης, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να σταθούν εκεί
ούτε λεπτό από τη δυσοσμία.
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αδυνατώντας να
αρθρώσουν λέξη. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά τον όγκο του ολέθρου, είδαν ότι
μεταξύ των πτωμάτων βρίσκονταν πολλές γυναίκες και παιδιά, κι ότι ο συνολικός
αριθμός των θυμάτων ήταν λίγο μεγαλύτερος από τα διακόσια. Ένας ολόκληρος
οικισμός, ίσως κάποιο χωριό, είχε για κάποιο λόγο εξοντωθεί μαζικά και είχε
κυριολεκτικά πεταχτεί στην ερημιά.
«Και μετά μου λες», ο Ρίκο γύρισε και είπε
στον Λίκο, «ότι πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους για τον πολιτισμό τους.
Ποιον πολιτισμό; Αυτοί είναι χειρότεροι από τα ζώα. Τα ζώα δεν θα έκαναν ποτέ
κάτι παρόμοιο. Το ότι κάποιοι έφτιαξαν εμάς, για δική τους εξυπηρέτηση το
έκαναν. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που εργάζονται για το καλό των ανθρώπων, αλλά
αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Δυστυχώς αυτοί που προανέφερα είναι μια μειοψηφία.
Οι περισσότεροι, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν το προνόμιό τους να είναι
άνθρωποι και διακατέχονται από μια ηλίθια μισαλλοδοξία. Τα αποτελέσματά της, τα
βλέπουμε ακριβώς μπροστά μας».
