Απόσπασμα από ένα διήγημα της συλλογής μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ.
Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε με έκπληκτο
ύφος, τον έπιασε από
τους ώμους και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. «Μα τι είναι αυτά που λες, αγόρι μου;
Για ποια κόλαση μιλάς; Αυτά είναι παραμύθια των παπάδων για να φοβίζουν τον
κόσμο. Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, όλα τελειώνουν. Δεν υπάρχει κόλαση και
παράδεισος, κι αν θέλεις να σου το αποδείξω, θα σου πω μονάχα ότι, αν όλοι
αυτοί οι εκμεταλλευτές πίστευαν στην ύπαρξη αυτών των φανταστικών κόσμων, θα
συμπεριφέρονταν διαφορετικά και δεν θα ζούσαν μέσα στη χλιδή και την ανομία,
ακυρώνοντας τις υποδείξεις τους στους άλλους για εγκράτεια, ταπεινοφροσύνη, λιτότητα
και όλες αυτές τις νουθεσίες που κάνουν τη ζωή του ανθρώπου δύσκολη. Γιατί
δηλαδή, για να πάω στον παράδεισο, πρέπει να ζω τη γήινη ζωή μου σαν σε κόλαση;
Γιατί πρέπει να βασανίζομαι τώρα, για να ζήσω καλά, υποτίθεται, σε κάποια άλλη,
αμφισβητούμενη ζωή; Δεν είναι παράλογο; Αν μελετήσεις περισσότερο, θα
διαπιστώσεις ότι όλη αυτή η ιστορία με τη θρησκεία και τις διδαχές της, δεν
είναι τίποτα περισσότερο από μια καλοστημένη φάρσα, έναν άνευ λόγου και ουσίας
παραλογισμό, που στοχεύει στον εκφοβισμό του ποιμνίου, προς όφελος των
ρασοφόρων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου