Το φαινόμενο της επαιτείας είναι τόσο παλιό, όσο παλιός είναι και ο άνθρωπος. Ανέκαθεν κάποιοι συνάνθρωποί μας στέκονταν σε μια άκρη με το χέρι απλωμένο, εκλιπαρώντας για τον οβολόν μας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει τους πολίτες του κόσμου, ο αριθμός των ανθρώπων που επιδίδονται σε αυτήν την συνήθεια έχει πολλαπλασιαστεί. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, σε δρόμους, πλατείες, εκκλησίες, σταθμούς ΜΜΜ, χώρους αναψυχής, κ.λ.π., θα συναντήσεις και κάποιον επαίτη. Πολλοί από αυτούς είναι επαγγελματίες εκ πεποιθήσεως, αρκετοί όμως αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην επαιτεία, λόγω εξαθλίωσης, λόγω μεγάλης ανάγκης. Προσωπικά, και λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν εγκρίνω την επαιτεία. Την θεωρώ εξευτελιστική για τον άνθρωπο. Νομίζω ότι, όσο μεγάλη ανάγκη και να έχει κάποιος, πρέπει να μην διαθέτει ίχνος αξιοπρέπειας, για να ξεπέφτει τόσο χαμηλά. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να λύσει κάποιος το πρόβλημα επιβίωσής του. Πάνω απ' όλα χρειάζεται δύναμη, θάρρος, ιδέες, αισιοδοξία, μαχητικότητα, απαγκίστρωση από πρόσωπα και πράγματα που τον ενοχλούν και αλλαγή περιβάλλοντος. Η παθητική στάση του επαίτη, ούτε το πρόβλημά του λύνει, ούτε τον τιμά. Τα γράφω αυτά, αν και κατά βάθος, όταν συναντήσω άνθρωπο να ζητιανεύει, αισθάνομαι να σφίγγεται η καρδιά μου. Παρ' όλα αυτά, αποφεύγω να του δώσω κάποιο νόμισμα, γιατί ξέρω ότι μόνον καλό δεν θα του κάνω. Απλώς θα διαιωνίσω μια αρρωστημένη κατάσταση, η οποία κάποιους άλλους, τους γνωστούς εμπόρους φρούδων ελπίδων, εξυπηρετεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου