ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ένα μικρό χρονογράφημα από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ''ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ''.

                             

                 ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

    Η μικρή γεννήθηκε με κινητικά και φωνητικά προβλήματα, όπως αποδείχτηκε μεγαλώνοντας, κι έζησε για επτά ολόκληρα χρόνια καθηλωμένη, άφωνη και άπραγη! Την έτρεχαν στα νοσοκομεία και τους γιατρούς και, όταν τελικά αποδείχτηκε ότι δεν θα γινόταν ποτέ καλά, άρχισαν να την περιφέρουν στα μοναστήρια και τις εκκλησίες, το αποτέλεσμα όμως παρέμενε το ίδιο! Όταν στα επτά της πέθανε, η γιαγιά της το μόνο που βρήκε να πει ήταν ''την πήρε ο θεός κοντά του, για να την ξεκουράσει!''
    Α, ώστε έτσι; Αφού λοιπόν, γιαγιάκα, σύμφωνα με την πίστη σου, οι βουλές του θεού είναι άγνωστες, εσύ πώς το κατάλαβες ότι την πήρε κοντά του; Σου το είπε ο ίδιος; Κι αν το έκανε για να την ξεκουράσει, όπως είπες, γιατί άργησε τόσο πολύ και άφησε αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα να βασανιστεί επτά ολόκληρα χρόνια; Ή, έστω, γιατί επέτρεψε να γεννηθεί ανάπηρο; 
Ξέρω, σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα βρεις να δώσεις μια απάντηση όπως «ο θεός είναι μεγάλος», «τα πάντα εν σοφία εποίησεν», κ.λ.π., κάνε όμως τον κόπο να αναρωτηθείς: ''Μήπως όλα αυτά που συνέβησαν σε αυτό το αθώο πλάσμα, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτά που μπορεί να συμβούν στον καθένα μας, λόγω διαφόρων αιτίων, τα οποία γεγονότα ουδεμία σχέση έχουν με επουράνιες παρεμβάσεις;''

Τα παραπάνω γεγονότα είναι πραγματικά και συνέβησαν σε γνωστή μας οικογένεια, η οποία ξόδεψε περισσότερα χρήματα σε τάματα, από εκείνα που ξόδεψε σε φορείς υγείας! Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, συνεχίζει να πιστεύει σε υπερφυσικά όντα και σε μεταφυσικές ερμηνείες!

Μ

Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΑΣΤΗΣ

    Κάπου σαράντα χρόνια πριν, είμαστε μια παρέα πέντε-έξι φίλων (ανύπαντροι φυσικά όλοι), εκ των οποίων ο ένας είχε μια γκόμενα γύρω στα εξήντα! Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος φίλος σχετιζόταν με μεγαλύτερή του, γιατί αυτό ήταν το κουσούρι του, εκείνη τη φορά όμως το είχε παρακάνει. Εμείς αναρωτιόμαστε, τι έβρισκε σε μια τόσο μεγάλη γι' αυτόν γυναίκα, η οποία μάλιστα, οφείλω να ομολογήσω, κάθε άλλο παρά ελκυστική ήταν, εκείνος όμως δεν χαμπάριαζε. Η περίπτωσή του μας θύμιζε μια ιταλική ταινία με τον Ούγκο Τονιάτσι (αν την είχατε δει), όπου αυτός είχε παντρευτεί μια πολύ μεγαλύτερή του γυναίκα, κι εκείνη κάποια φορά τον έπιασε στο κρεβάτι με τη... μάνα της, μια γριά γύρω στα ογδόντα! Του ζητούσαμε λοιπόν συχνά να μας αποκαλύψει την πραγματική ηλικία της Φωφώς, αλλά κάθε φορά εκείνος άλλαζε συζήτηση. Ώσπου κάποια φορά ο Κώστας, το πειραχτήρι της παρέας, αποφάσισε να τη μάθει με πλάγιο τρόπο. 

    Είχαμε πάει σε μια ταβέρνα στην Παιανία και, συζητώντας πολλά και διάφορα κατά τη διάρκεια του δείπνου, ο Κώστας πέταξε με αφέλεια: ''Το ξέρετε ότι, αν αθροίσουμε όλοι εδώ πέρα τα χρόνια μας, ξεπερνάμε τους δυο αιώνες;"  Εμείς μπήκαμε αμέσως στο πνεύμα του φίλου μας και αρχίσαμε να αμφισβητούμε, δήθεν, τον ισχυρισμό του. ''Θέλετε να σας το αποδείξω;'' μας είπε ξαφνικά και σηκώθηκε όρθιος, αρχίζοντας να κάνει την πρόσθεση, δείχνοντάς μας έναν-έναν. Είμαστε έξι άτομα συνολικά, πέντε νεαροί και η γηραιά ερωμένη του Περικλή. Οι δυο είμαστε τότε 27 ετών, ένας άλλος 29 και οι υπόλοιποι δύο τριάντα. Το σύνολο των χρόνων μας, χωρίς τη γυναίκα της συντροφιάς, έφτανε στον αριθμό 143. Όσο πλησίαζε η στιγμή που ο Κώστας θα έφτανε στη Φωφώ, εκείνη είχε αρχίσει να αναψοκοκκινίζει. Όταν τελικά αυτός είπε ''εκατόν σαράντα τρία, συν...", κι έδειξε με τον δείκτη του χεριού του την άτυχη γυναίκα, εκείνη χλώμιασε, κόμπιασε και τελικά ξεστόμισε με μισή φωνή: ''Σαράντα''.

    Ο Κώστας, στο άκουσμα αυτού του αριθμού,  στραβομουτσούνιασε που δεν είχε καταφέρει να μάθει την ηλικία της, ο Περικλής κοιτούσε το ταβάνι με αμηχανία, κι εμείς οι υπόλοιποι, προσπαθούσαμε να κρύψουμε το μειδίαμα που σχηματίστηκε στα χείλη μας! Ήταν σίγουρο ότι, αν η Φωφώ αποκάλυπτε την πραγματική της ηλικία, ο Κώστας θα δικαιωνόταν και τυπικά αφού, έτσι κι αλλιώς, ουσιαστικά όλοι γνωρίζαμε ότι είχε δίκιο. Τελικά, το μόνο που κατάφερε, παίζοντας εκείνο το αδιάκριτο παιχνίδι, ήταν να φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την ερωμένη του Περικλή και να της προκαλέσει μια ψυχρότητα απέναντί μας. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να την ξαναδούμε! 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΠΙΔΡΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

    Υπάρχουν κάποια γεγονότα, σημαντικά ή ασήμαντα δεν έχει και τόση σημασία, στη ζωή μας, που έρχονται απρόσμενα ή τυχαία και τα οποία την ανατρέπουν. Το λέω αυτό με την έννοια ότι μπορεί, εντελώς ξαφνικά, κάποια από αυτά να μας αλλάζουν ιδέες, μυαλά ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, και να μας υποχρεώνουν να αναθεωρούμε ιδεολογίες και πιστεύω, που μας είχαν εμφυτεύσει με το έτσι θέλω στον εγκέφαλό μας, και να μας αναγκάζουν να αρχίζουμε να βλέπουμε τη ζωή και τα πράγματα με μια διαφορετική οπτική. Δεν αναφέρομαι σε θανάτους, ατυχήματα, ασθένειες, κ.λ.π., γεγονότα δηλαδή που μας σημαδεύουν ψυχικά, αλλά σε κάποια άλλα, ανώδυνα ή και όχι, μα άκρως επιδραστικά. Έχουν υπάρξει και στη δική μου ζωή τέτοιου είδους γεγονότα, είτε ηθελημένα, είτε αθέλητα, και δεν μπορώ να μην τα μνημονεύσω. Το πρώτο συνέβη όταν βρισκόμουν στην ηλικία των δεκαεπτά ετών και το έχω περιγράψει σε παλαιότερο άρθρο μου, το οποίο έχει δημοσιευτεί και στο βιβλίο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, και αφορά στον κλονισμό που υπέστην από την ξεδιάντροπη εμφάνιση του δεσπότη με τη ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ, και το οποίο αποτέλεσε την αφορμή να αμφισβητήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τη θρησκεία. Το δεύτερο γεγονός που με σημάδεψε ήταν το περιστατικό με τον πυροβολισμό εναντίον μου από τα όργανα της χούντας, την ημέρα του Πολυτεχνείου, στα είκοσι έξι μου, και το οποίο με ταρακούνησε ιδεολογικά και με ανάγκασε να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει ολοκληρωτισμός. Το τρίτο γεγονός ήταν η ανάγνωση της βιογραφίας ενός από τους Γάλλους Διαφωτιστές, του Ντιντερό, στα τριάντα μου, και η οποία με έκανε να κατασταλάξω οριστικά στις αθεϊστικές μου απόψεις. Το τέταρτο και τελευταίο γεγονός το οποίο, εκτός από τη δική μου ζωή, σημάδεψε τη ζωή όλων μας, είναι η οικονομική κρίση διαρκείας, που συνεχίζει να μας βασανίζει! Αυτό μου έμαθε ακόμα περισσότερα. Με δίδαξε πως στη ζωή τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, κι επίσης με ανάγκασε να μάθω καλύτερα τους κατοίκους (εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους) αυτής της  παράξενης χώρας που, παραδόξως, λέγεται Ελλάδα!

    Έκτοτε, μελετώντας ανελλιπώς όλους τους μεγάλους της διανόησης (Νίτσε, Επίκουρο, Ράσελ, Λιαντίνη, Ασίμοφ, Όργουελ, κ.λ.π.), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, ο μόνος δρόμος για να φτάσει ο άνθρωπος στην ολοκλήρωση, είναι ο ορθολογισμός και η αποτίναξη από μέσα του κάθε είδους δόγματος. Η ζωή, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, είναι μία και δεν υπάρχει λόγος να ζούμε με ψευδαισθήσεις, ούτε να επιτρέπουμε στον κάθε τσαρλατάνο να μας πουλάει παραμύθια και να εκμεταλλεύεται το φόβο μας για το θάνατο! Αν συνειδητοποιήσουμε ότι, το μόνο που πρέπει να κάνουμε, είναι να ζούμε την κάθε μέρα με λαχτάρα, με ιδανικά και με φρόνηση, αλλά και με περιφρόνηση για το τι πρόκειται να μας συμβεί στο μέλλον, τότε θα έχουμε ίσως αγγίξει αυτό για το οποίο έτυχε να γεννηθούμε! Επιπροσθέτως, δεν θα ήταν άστοχο να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για το σαθρό πολιτικό μας σύστημα και να πάψουμε να του δίνουμε δύναμη!

ΕΠΑΙΤΕΙΑ

Το φαινόμενο της επαιτείας είναι τόσο παλιό, όσο παλιός είναι και ο άνθρωπος. Ανέκαθεν κάποιοι συνάνθρωποί μας στέκονταν σε μια άκρη με το χέρι απλωμένο, εκλιπαρώντας για τον οβολόν μας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει τους πολίτες του κόσμου, ο αριθμός των ανθρώπων που επιδίδονται σε αυτήν την συνήθεια έχει πολλαπλασιαστεί. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, σε δρόμους, πλατείες, εκκλησίες, σταθμούς ΜΜΜ, χώρους αναψυχής, κ.λ.π., θα συναντήσεις και κάποιον επαίτη. Πολλοί από αυτούς είναι επαγγελματίες εκ πεποιθήσεως, αρκετοί όμως αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην επαιτεία, λόγω εξαθλίωσης, λόγω μεγάλης ανάγκης. Προσωπικά, και λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν εγκρίνω την επαιτεία. Την θεωρώ εξευτελιστική για τον άνθρωπο. Νομίζω ότι, όσο μεγάλη ανάγκη και να έχει κάποιος, πρέπει να μην διαθέτει ίχνος αξιοπρέπειας, για να ξεπέφτει τόσο χαμηλά. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να λύσει κάποιος το πρόβλημα επιβίωσής του. Πάνω απ' όλα χρειάζεται δύναμη, θάρρος, ιδέες, αισιοδοξία, μαχητικότητα, απαγκίστρωση από πρόσωπα και πράγματα που τον ενοχλούν και αλλαγή περιβάλλοντος. Η παθητική στάση του επαίτη, ούτε το πρόβλημά του λύνει, ούτε τον τιμά. Τα γράφω αυτά, αν και κατά βάθος, όταν συναντήσω άνθρωπο να ζητιανεύει, αισθάνομαι να σφίγγεται η καρδιά μου. Παρ' όλα αυτά, αποφεύγω να του δώσω κάποιο νόμισμα, γιατί ξέρω ότι μόνον καλό δεν θα του κάνω. Απλώς θα διαιωνίσω μια αρρωστημένη κατάσταση, η οποία κάποιους άλλους, τους γνωστούς εμπόρους φρούδων ελπίδων,  εξυπηρετεί.