Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

 Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημά μου, που τολμά να πει και κάποιες αλήθειες για ορισμένους ευσυνείδητους αστυνομικούς!

   Ο Μπαρόζης ήταν από εκείνους τους τύπους που είχαν κόλλημα με τη δουλειά τους και  που την σκέφτονταν διαρκώς. Είχε αποφασίσει να γίνει αστυνομικός, όχι επειδή νοιαζόταν για εξουσία (καλά για χρήμα δεν λέμε τίποτα, για να μην γελάσει και το παρδαλό κατσίκι), αλλά γιατί τον συνάρπαζε η ιδέα να λύνει γρίφους και να πιάνει με την τσιμπίδα του νόμου τους εγκληματίες. Ένας πρόσθετος λόγος ήταν η συμπόνια του για τον συνάνθρωπο και η φλογερή του επιθυμία να βοηθήσει λίγο κι αυτός στην βελτίωση της κοινωνίας. Τον ενοχλούσε αφάνταστα η ευκολία με την οποίαν κάποιοι προέβαιναν σε παραβατικές πράξεις, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτές είχαν να κάνουν με την αφαίρεση ζωής. Στην εικοσαετή σταδιοδρομία του είχε αντιμετωπίσει δεκάδες περιπτώσεις σοβαρών εγκλημάτων και, χωρίς υπερβολή, τις είχε εξιχνιάσει όλες. Ήταν ελάχιστες οι φορές που είχε βρεθεί σε αδιέξοδο και είχε δυσκολευτεί να βρει τους δράστες, χάρη όμως σε μια ανεξήγητη και σκανδαλώδη εύνοια της τύχης, είχε καταφέρει να τις εξιχνιάσει και αυτές.

ΚΟΛΑΣΗ Ή ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;

Απόσπασμα από ένα διήγημα της συλλογής μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ.

    Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε με έκπληκτο ύφος, τον έπιασε                    από τους ώμους και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. «Μα τι είναι αυτά που λες, αγόρι μου; Για ποια κόλαση μιλάς; Αυτά είναι παραμύθια των παπάδων για να φοβίζουν τον κόσμο. Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, όλα τελειώνουν. Δεν υπάρχει κόλαση και παράδεισος, κι αν θέλεις να σου το αποδείξω, θα σου πω μονάχα ότι, αν όλοι αυτοί οι εκμεταλλευτές πίστευαν στην ύπαρξη αυτών των φανταστικών κόσμων, θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά και δεν θα ζούσαν μέσα στη χλιδή και την ανομία, ακυρώνοντας τις υποδείξεις τους στους άλλους για εγκράτεια, ταπεινοφροσύνη, λιτότητα και όλες αυτές τις νουθεσίες που κάνουν τη ζωή του ανθρώπου δύσκολη. Γιατί δηλαδή, για να πάω στον παράδεισο, πρέπει να ζω τη γήινη ζωή μου σαν σε κόλαση; Γιατί πρέπει να βασανίζομαι τώρα, για να ζήσω καλά, υποτίθεται, σε κάποια άλλη, αμφισβητούμενη ζωή; Δεν είναι παράλογο; Αν μελετήσεις περισσότερο, θα διαπιστώσεις ότι όλη αυτή η ιστορία με τη θρησκεία και τις διδαχές της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλοστημένη φάρσα, έναν άνευ λόγου και ουσίας παραλογισμό, που στοχεύει στον εκφοβισμό του ποιμνίου, προς όφελος των ρασοφόρων».

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημά μου

    Μια μικρή ομάδα παιδιών πέρασε μπροστά από το τμήμα, χαχανίζοντας και πειράζοντας το ένα παιδί το άλλο, και ο Μπαρόζης αναπόλησε τα ανέμελα παιδικά του χρόνια, τότε που μόνον το παιχνίδι τον απασχολούσε. Απέναντι ακριβώς περνούσε ένας παπάς και του έκανε εντύπωση το γεγονός ότι, αν και τα παιδιά τον είχαν δει, δεν είχαν τρέξει να του φιλήσουν το χέρι, όπως συνηθιζόταν στη δική του εποχή. Το περιστατικό αυτό τον έκανε να αναθαρρήσει. Σιγά-σιγά, η εξάρτηση του κόσμου, και κυρίως των νέων ανθρώπων, από το παπαδαριό, είχε καταστεί είδος προς εξαφάνιση. Τα σαθρά είδωλα της θρησκείας και οι αφελείς δοξασίες των εκπροσώπων της, έπαυαν αργά αλλά σταθερά να έχουν αποδέκτες και έπεφταν από τα βάθρα τους το ένα μετά το άλλο.

     Κι ενώ τα σκεφτόταν όλα αυτά, συνειδητοποίησε ότι, εντελώς αναπάντεχα, είχε βρει και τη λύση στο πρόβλημα που τους ταλαιπωρούσε και είχε αναστατώσει τη ζωή τόσων ανθρώπων. 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ Ε.Φ.

    Ένα από τα αρνητικά στοιχεία του Νεοέλληνα, και μάλιστα σε ένα πολύ ανησυχητικό βαθμό, είναι και αυτό της αποφυγής διαβάσματος βιβλίων. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν πάρει ''διαζύγιο'' από την ανάγνωση ή που δεν είχαν ποτέ καλή σχέση μαζί της. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, αλλά μη νομίζετε ότι είναι το μοναδικό επάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν κάποιος διαβάζει, αλλά και τι διαβάζει, αν έχει δηλαδή την ικανότητα να επιλέγει τα σωστά αναγνώσματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το διάβασμα οξύνει το νου και διευρύνει το πνεύμα, κι εγώ δεν θα ήθελα να μπω στη διαδικασία κριτικής των διαφόρων ειδών της λογοτεχνίας ή όλων γενικά των αναγνωσμάτων. Θα περιοριστώ σε μια μικρή θεώρηση ενός εντελώς παρεξηγημένου και συκοφαντημένου, θα έλεγα, λογοτεχνικού είδους, της επιστημονικής φαντασίας.
    Η Ε.Φ., φίλοι μου, δεν είναι ούτε λογοτεχνία της φυγής, ούτε παραμυθάκια για να περνά η ώρα. Η Ε.Φ. είναι το σοβαρότερο ίσως είδος λογοτεχνίας, καθώς δεν περιορίζεται από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, ούτε εγκλωβίζεται μέσα σε στενά όρια. Η γκάμα των θεμάτων με τα οποία ασχολείται είναι πολύ μεγάλη. Ένα βιβλίο Ε.Φ. μπορεί να είναι ένα αστυνομικό ή ψυχολογικό θρίλερ, μια διαστημική όπερα, ένα κοινωνιολογικό ή φιλοσοφικό δοκίμιο, ένα ιστορικό γεγονός, μια διορατική ματιά της πορείας του ανθρώπου στο μέλλον, οι δυνατότητες και τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας διαχρονικά, μια εικονική πραγματικότητα, η τεχνητή νοημοσύνη, η αναζήτηση απαντήσεων σε θεολογικά και κοσμογονικά ερωτήματα, ή πολλά από τα παραπάνω μαζί!
      Εν κατακλείδι, η επιστημονική φαντασία είναι  η πεμπτουσία της λογοτεχνίας, και όποιος θεωρεί την παραπάνω θέση μου υπερβολική, δεν έχει παρά να αρχίσει τη μελέτη του συγκεκριμένου είδους, και ύστερα τα ξαναλέμε. Όποιος πάλι έχει διαβάσει αρκετή Ε.Φ., πιστεύω ότι θα συμφωνήσει μαζί μου και μάλιστα θα χαρώ αν με συμπληρώσει σε κάποια πράγματα που πιθανόν έχω παραλείψει.
   

Ο ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Ένα μικρό, αλληγορικό διήγημα, επιστημονικής φαντασίας.
  

    «Μα, αφού σου λέω ότι έρχονται με φιλικές διαθέσεις», επέμεινε ο Ντον.

    Ο Φλαντ τον κοίταξε ειρωνικά, πήρε ένα αλαζονικό ύφος και του είπε: «Σε πληροφορώ ότι είσαι πολύ αφελής. Πιστεύεις κι εσύ τις ανοησίες που κυκλοφορούν εκεί έξω; Εγώ σου δηλώνω υπεύθυνα ότι, οι τύποι αυτοί, αποκλείεται να μας επισκέπτονται σαν φίλοι. Κάτι άλλο, και πολύ φοβάμαι ίσως οδυνηρό, ζητούν από μας».

    «Και νομίζεις ότι, από τη δική μας πλευρά, δεν μπορεί να γίνει κάποια άλλη ενέργεια, πέρα από αυτήν που εσύ προτείνεις;»

    «Φυσικά, όχι», του απάντησε ο Φλαντ, με ύφος που δεν επιδεχόταν αντίρρηση. «Δεν μπορούμε να το διακινδυνεύσουμε, δεν το καταλαβαίνεις; Αν τους δεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες, ίσως το αποτέλεσμα να είναι τραγικό για εμάς».

    Ο Ντον σηκώθηκε όρθιος και πήγε και στάθηκε μπροστά στη μεγάλη τζαμαρία.  Έβαλε τα χέρια του στη μέση και, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει τον άλλον, του είπε: «Ας υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο να είσαι επιφυλακτικός, κι ότι αυτό που προτείνεις είναι σωστό, είσαι όμως βέβαιος ότι μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε; Πώς μπορείς να γνωρίζεις τις δυνατότητες και τις ικανότητες αυτών των ανθρωποειδών; Αποκλείεις το γεγονός να έχουν αντιληφθεί τις προθέσεις μας και να μας εξοντώσουν, πριν καν προλάβουμε να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας;»

     «Μπράβο, Ντον, αυτό περίμενα τόση ώρα να ακούσω από το στόμα σου. Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν ξέρουμε τίποτα για τα μέσα και τις ικανότητές τους, αυτός όμως είναι και ο κυριότερος λόγος, για τον οποίον επιμένω να τους εξοντώσουμε. Πιστεύω ότι δεν θα μας είναι δύσκολο να το κατορθώσουμε, αρκεί να τους πιάσουμε στον ύπνο».

    «Ο Ντον γύρισε και κοίταξε τον συνομιλητή του με συμπόνια: «Ειλικρινά, σε λυπάμαι», του είπε. «Πιστεύω ότι, όταν δεν γίνεται αυτό που θέλεις εσύ, υποφέρεις και βασανίζεσαι και πληγώνεται ο εγωισμός σου. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι, αυτό που συνήθως ζητάς, είναι κάτι κακό.  Βλέπεις όλους τους άλλους σαν εχθρούς και νομίζεις ότι θέλουν να σε βλάψουν. Γιατί, Φλάντ; Γιατί κρίνεις τις προθέσεις των άλλων πάντοτε κακόπιστα; Γιατί θεωρείς ότι, όλοι οι άνθρωποι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτά τα καλοκάγαθα, εξωγήινα όντα, είναι επικίνδυνοι και κακόβουλοι;»

    Ο Φλαντ χαμογέλασε, χωρίς να δείξει ότι τον είχαν πειράξει τα πικρά λόγια του Ντον: «Δεν πειράζει»», αρκέστηκε να σχολιάσει. «Σου επιτρέπω να λες ό, τι θέλεις για μένα, αλλά μη νομίζεις ότι, με το φτωχό και ρηχό σκεπτικό σου, θα μπορέσεις να πείσεις τους συμπολίτες μας να κάνουν αυτό που θέλεις εσύ. Τα επιχειρήματά μου είναι ατράνταχτα και άκρως πειστικά, οπότε, σε πληροφορώ πως αύριο όλοι θα είναι με το μέρος μου. Το πρωί λοιπόν, που θα εμφανιστούν αυτά τα αλλόκοτα όντα, θα αφήσουν για πάντα τα κοκαλάκια τους επάνω στο χώμα του πλανήτη Γη».

    «Δεν σκέφτεσαι τις επιπτώσεις από μια τέτοια, απερίσκεπτη ενέργεια; Δεν περνά από το μυαλό σου η εκδοχή να υπάρξουν αντίποινα; Δεν αναλογίζεσαι ότι η δολοφονία αυτών των όντων, μπορεί να πυροδοτήσει έναν διαπλανητικό πόλεμο;»

    «Υπερβολές», χαχάνισε ο Φλαντ. «Μεγάλη φαντασία έχεις. Πες ότι φοβάσαι να συμμετάσχεις σε αυτήν την πράξη, και άφησε κατά μέρος την προσπάθεια  να μεγαλοποιείς τα πράγματα».

                                   -------------------------------------

    Εκείνη τη νύχτα έκανε το χειρότερο ύπνο της ζωής του. Το βράδυ, λίγο πριν πέσει για ύπνο, είχε συναντηθεί με μερικούς από τους συνοικιστές τους στο εντευκτήριο του οικισμού και τους είχε εκφράσει τους φόβους  του για την απονενοημένη πράξη που ετοίμαζαν, δεν ήταν όμως βέβαιος ότι τους είχε πείσει. Έτσι, επέστρεψε στο σπίτι του κι έπεσε για ύπνο, αλλά ο Μορφέας είχε άλλη γνώμη.

    Το πρωί σηκώθηκε κουρασμένος και απογοητευμένος. Κοίταξε έξω από το πανοραμικό παράθυρο τον μικρό, κουκλίστικο οικισμό τους με τα θολωτά σπίτια και ένα κύμα δυσθυμίας τον πλημμύρισε. Λίγο αργότερα, τόλμησε να βγει έξω. Ο ήλιος κόντευε να ανατείλει και το σκάφος των εξωγήινων δεν θα αργούσε να φανεί. Όσο σκεφτόταν τι επρόκειτο να επακολουθήσει, οργή και απογοήτευση γέμιζαν την ψυχή του.

    Βγήκε στο δρόμο και προχώρησε με αργά βήματα προς τη μεγάλη πλατεία, εκεί που θα προσγειωνόταν το μικρό διαστημόπλοιο.  Φτάνοντας κοντά, αντίκρισε τους υπόλοιπους, καμιά δεκαριά άτομα, να βρίσκονται ήδη εκεί. Ήταν συγκεντρωμένοι σε έναν κύκλο, οπλισμένοι με ακτινοπίστολα, και στο κέντρο ακριβώς στεκόταν ο Φλαντ και τους έδινε οδηγίες.

    Ο Ντον κάθισε λίγο παράμερα και περίμενε να δει τις εξελίξεις. Του φαινόταν αδιανόητο ότι, για μια ακόμα φορά, η ανθρώπινη βλακεία είχε καταφέρει να υπερνικήσει τη σύνεση και τη λογική. Ο άνθρωπος είχε καταφέρει να ταξιδέψει στο διάστημα, αλλά στο ζήτημα της ανθρωπιάς, βρισκόταν ακόμα σε νηπιακή ηλικία.

    «Να, το, έρχεται», άκουσε κάποιον από τους άντρες να φωνάζει και να δείχνει με το χέρι ψηλά.

    Είχε πια ξημερώσει για καλά και όλοι διέκριναν καθαρά το εξωγήινο σκάφος που πλησίαζε αθόρυβα. Ήταν σχετικά μικρό σε διαστάσεις, γεγονός που υποδήλωνε ότι οι επιβάτες του θα ήταν λίγοι. Όταν το διαστημόπλοιο προσεδαφίστηκε στις πλάκες της πλατείας, άνοιξε η μπουκαπόρτα του και φάνηκαν τα πόδια των τριών επιβατών του.

    «Τώρα», φώναξε δυνατά ο Φλαντ, γελώντας σαρδόνια και κάνοντας σήμα με το χέρι του στους άλλους να ανοίξουν πυρ. Για μια στιγμή, τίποτα δεν συνέβη. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος των συνοικιστών του, και το γέλιο εξαφανίστηκε αμέσως από το μοχθηρό του πρόσωπο.

    Γούρλωσε με έκπληξη τα μάτια του και  έδειξε να τρομοκρατείται: «Ε, τρελαθήκατε; Τι πάτε να κάνετε;»  ούρλιαξε, καθώς είδε τις σκοτεινές κάννες δέκα ακτινοβόλων όπλων να τον σημαδεύουν. 

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ Ή ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ;

Μια εξαιρετική ανάλυση του φίλου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΜΥΡΝΗ, για ένα πολύ σοβαρό θέμα, με το οποίο έχουν βέβαια ασχοληθεί όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς Ε.Φ.

Panagiotis Smirnis

Αναβάθμιση του ανθρώπινου εγκεφάλου με την χρήση του genetic engineering, ή παράδοση της σκυτάλης στην τεχνητή νοημοσύνη? Τι θα είναι καλύτερο να συμβεί στο μέλλον?

Θα εξηγήσω γιατί θεωρώ προτιμότερη την πρώτη επιλογή, έναντι της δεύτερης, που μου μοιάζει σχεδόν σίγουρα αυτοκτονική για το ανθρώπινο είδος.

Ο άνθρωπος έχει φτάσει στο σημερινό του επίπεδο, μέσω μίας τυφλής και μετά βίας αποδοτικής διαδικασίας (Εξέλιξη).

Έχει όμως πλέον την δυνατότητα, να κατευθύνει αυτή την διαδικασία, να προσθαφαιρέσει με την χρήση της τεχνολογίας, όλα εκείνα τα στοιχεία και χαρακτηριστικά, ό,τι χρειάζεται, ώστε να περάσει στο επόμενο επίπεδο, στην τροποποίηση του εγκεφάλου του με γενετικά (genetic engineering) και μηχανικά μέσα (chips). Αυτό νομοτελειακά, θα οδηγήσει σταδιακά στην πρακτικά άφθαρτη σύντηξή του με τις μηχανές, θα γίνει δηλαδή, cyborg.

Εδώ όμως, εντοπίζεται η πολύ σημαντική λεπτομέρεια, που διαχωρίζει τον άνθρωπο-μηχανή, απ'την τεχνητή νοημοσύνη (εξ'ολοκλήρου μηχανή).

Ο cyborgάνθρωπος, θα έχει διατηρήσει τον φυσικό του εγκέφαλο, ο οποίος θα είναι τρομακτικά αναβαθμισμένος. Δεν θα έχει γίνει ο ίδιος 100% μηχανή, απλώς θα έχει χρησιμοποιήσει μηχανικά μέρη, για να αντικαταστήσει τα φυσικά φθαρτά. Θα παραμένει ο κυρίαρχος νους επί των μηχανών.

Η τεχνητή νοημοσύνη απ'την άλλη, πιθανολογώ πως δεν θα μπορεί να χαλιναγωγηθεί. Επίσης νομοτελειακά, μόλις ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο κρίσιμο σημείο πολυπλοκότητας, θα αποκτήσει συνείδηση. Η οποία, αν και διαφορετική απ'την βιολογικής προέλευσης συνείδηση του ανθρώπου, μάλλον θα είναι ανώτερη και πιο ευρείας φύσης. Που σημαίνει νοητική υπεροχή. Πως και με ποιόν τρόπο τότε, θα διασφαλιστεί ο περιορισμός αυτής της υπερευφυΐας? Η απλοϊκή απάντηση "θα γυρίσουμε τους διακόπτες στο off", είναι απόδειξη άγνοιας.

Όταν και αν συμβεί, τα όσα γνωρίζουμε έως σήμερα, μας λένε πως θα δημιουργήσει αυτόματα, αδιαπέραστη ασπίδα προστασίας της ύπαρξής της, με δικλείδες ασφαλείας που θα εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη εξάπλωσή της και κατάληψη από μέρους της, πρακτικά όλων των ηλεκτρονικών συσκευών/μέσων. Ο άνθρωπος θα "αφοπλιστεί" τεχνολογικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και θα γίνει έρμαιο της υπερευφυΐας.

Προτιμότερο λοιπόν να μην ρισκάρει ο Άνθρωπος, και να διαλέξει την ασφαλή επιλογή του genetic engineering.

Δεν μου αρέσει

ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ

ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΟΥ                  Ο

    Η Ερμίνα έκλεισε πίσω της την πόρτα και ακολούθησε το καθημερινό της δρομολόγιο. Επί ένα μήνα τώρα, από την πρώτη κιόλας μέρα της παρουσίας της στον Ιανό, επισκεπτόταν καθημερινά το ιατρείο. Γνωρίστηκε με τους παλιούς και με τους νέους γιατρούς και νοσηλευτές και, αν και δεν είχε την υποχρέωση να το κάνει,  άρχισε με τον τρόπο της να βοηθάει τους παλιότερους συναδέλφους της. Μέχρι την ολοκλήρωση και τη λειτουργία του νοσοκομείου, είχε σκοπό να το κάνει ανελλιπώς. Δεν είχε καμιά όρεξη να κάθεται μέσα σ’ εκείνο το μπουντρούμι που θεωρείτο σπίτι τους και να κλαίει τη μοίρα της. Η απασχόληση με την επιστήμη της, της γέμιζε τη ζωή και τις μπαταρίες. Το μόνο ζήτημα ήταν πως δεν υπήρχε πολλή δουλειά. Οι ασθενείς που επισκέπτονταν το ιατρείο ήταν ελάχιστοι. Για κάποιο περίεργο λόγο, το περιβάλλον αποδειχνόταν άνοσο.

    Αυτό φυσικά ήταν ένα αρκετά θετικό στοιχείο, που εξηγούσε εν μέρει και την επιθυμία των μεγάλων να βρεθούν εκεί. Αν και κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα ευχαριστιόταν να βλέπει τους  συνανθρώπους του να αρρωσταίνουν, ή να τρέχουν με το παραμικρό στο γιατρό, εκείνη όμως το θεωρούσε αφύσικο. Με εξαίρεση μερικά κρυολογήματα, καμιά ζαλάδα ή πονοκέφαλο και καμιά κήλη ή κοιλόπονο,  άλλου είδους ασθένειες σπάνια παρουσιάζονταν στους πολίτες. Η εξήγηση που της δόθηκε ήταν πως αυτό συνέβαινε επειδή οι ιοί που υπήρχαν στον πλανήτη ήταν ελάχιστοι, κάτι που μπόρεσε και η ίδια να το επαληθεύσει πειραματικά. Παρόλα αυτά, εκείνη εξακολουθούσε να αναρωτιέται, τι στην ευχή ήταν αυτό που απομάκρυνε τις ασθένειες από τους ανθρώπους; Στη Γη οι άνθρωποι δεν αρρώσταιναν μόνον από τους ιούς. Πάθαιναν έλκος στομάχου, έμφραγμα του μυοκαρδίου, δισκοπάθεια, καρκίνο και ένα σωρό ακόμα αρρώστιες που η αιτία τους δεν ήταν μικροβιακή, εκεί όμως η συχνότητα εμφάνισης τέτοιου είδους ασθενειών ήταν ελάχιστη.

    Τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, υπεύθυνοι γι αυτήν την επιστημονικά μερικώς ανεξήγητη ανοσία, πέρα από την έλλειψη μικροβίων,  ήταν ακόμα ο καθαρός αέρας, το υγιεινό κλίμα, η βιολογική διατροφή και γενικά όλοι αυτοί οι παράγοντες που επηρεάζουν θετικά την υγεία του ανθρώπου. Κανένας όμως δε μπορούσε να της βγάλει από το μυαλό ότι, τον κυριότερο ρόλο στο θέμα αυτό, τον έπαιζε το αέριο εύδωρον που υπήρχε μέσα στην ατμόσφαιρα. Στην ύπαρξή του είχε αποδώσει και τα άλλα περίεργα που συνέβαιναν εκεί πέρα, χωρίς ωστόσο να έχει εντοπίσει τα ακριβή συμπτώματα και την πιθανή  τους αιτία. ε 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΤΟΚΑΤΛΗ

Eva Tokatli

Το κυριότερο, που με χαλάει στους χριστιανούς, είναι η υποκρισία.

Το 99%, έχει και προγαμιαίες σχέσεις, και εξωσυζυγικές, και το κουτσομπολιό πάει σύννεφο, και η κακία, η μικροπρέπεια, η αδικία.

Αλλά.. Αρκεί που δηλώνετε χριστιανοί, κάνετε σταυρό, προσεύχεστε και νηστεύετε απο πέντε μέρες, τα χριστουγεννα, το πάσχα και τον δεκαπεντάγουστο.

Και όχι πουλάκια μου. Δεν σιχαίνομαι αποκλειστικά την δική σας θρησκεία. Η αηδία μου, δεν είναι αποκλειστικά δικό σας προνόμιο.

Σιχαίνομαι, ότι κυκλοφορεί εκεί έξω και μου έχει επιβληθεί. Εμένα και εκατομμυρια άλλων.
Απο την εκκλησία και τους λειτουργούς της, μέχρι το μισθουδάκι τους, που το πληρώνω εγώ, και κάποια άλλα κορό'ι'δα, που δεν μας χρησιμεύουν, σε τίποτα.

Τα παίρνω στο κρανίο, που προσπαθείτε να προσαρμόσετε μία θρησκεία, όπως σας βολεύει, αλλά κατα τ άλλα, εγώ, είμαι η κακιά.

Η θα ακολουθείτε τις εντολές και την βίβλο, την καινή και την παλαιά διαθήκη, όπως είναι, ή άστε τα πολλά λόγια.

Άντε, γιατί όντως κουράστηκα.

Θρησκεία, ζώδια, sex και παραλογισμός, μόνο σε σάς ταιριάζει.

Σε μας περισσεύει.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ

Συλλογή μικρών κειμένων και σχολίων κοινωνικού, πολιτικού, πολιτισμικού, πολιτιστικού και αθεϊστικού περιεχομένου, από δημοσιεύσεις μου στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.

Μου λέει ο άλλος: "Εγώ κάθε χρόνο πηγαίνω στο πανηγύρι του προφήτη Ηλία στο βουνό, αλλά και σε όλα τα πανηγύρια των γύρω περιοχών. Να διατηρήσουμε την παράδοσή μας, βρε αδελφέ".
Ναι, πολύ σωστά! Μην τυχόν και χαθεί η επαφή μας με τον μεσαίωνα, και πάθουμε καμιά κατάθλιψη!

Ζευγάρι Ινδών, που ζει χρόνια στην Αγγλία, αποκτά παιδί, το οποίο όμως λίγο καιρό μετά τη γέννησή του ασθενεί σοβαρά και εισάγεται στο νοσοκομείο! Οι γιατροί προσπαθούν να βρουν τον ιό της νόσου, αλλά δυσκολεύονται! Υποψιάζονται χολέρα, αν και το περιβάλλον του μωρού ισχυρίζεται ότι δεν έχει πάει τα τελευταία χρόνια στην Ινδία, του κάνουν το τεστ και βγαίνει θετικό! Τελικά, αποκαλύπτεται ότι τον ιό, το παιδί τον κόλλησε από ένα μπουκαλάκι με ''αγιασμένο'' νερό από τον Γάγγη, που του είχαν στείλει για δώρο οι παππούδες του από την Ινδία!

Τι να σχολιάσει κανείς για τις θρησκείες και για τους ανεγκέφαλους οπαδούς των; Ο κατάλογος των ''καμένων'' εγκεφάλων δεν έχει αρχή και τέλος!

Αγαπητέ κουφιοκεφαλάκη, η επιστημονική φαντασία (στη λογοτεχνική μορφή της), δεν είναι παραμυθάκια, αλλά αλληγορικές ιστορίες, γεμάτες έμπνευση, ιδέες και διορατικότητα. Παραμυθάκια είναι οι ιστορίες των γιδοβοσκών και των λοιπών ''θαυματοποιών'', που σου τις παρουσιάζουν σαν αληθινές!

Επιστροφή στο φ/μ και στην Άρτα! Λάθος μέρα βέβαια διάλεξα. καθώς σήμερα οι εβραιοχριστιανοί γιορτάζουν τον άγιο(;) Φανούριο, κι επειδή κοντά στο σπίτι της πεθεράς μου υπάρχει η ομώνυμη εκκλησία, βαρέθηκα όλη μέρα να βλέπω τα προβατάκια να κάνουν παρέλαση με τις πίτες στο χέρι! Αναρωτιέμαι, πού αποσκοπεί όλη αυτή η διαδικασία; Τι ελπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ότι θα πετύχουν με το... διάβασμα μιας πίτας από έναν παπά;

Θα σας πω τι ακριβώς είναι ο Νεοελληναράς! Αυθάδης, αναιδής, αγενής, απαίδευτος, απολίτιστος, γλείφτης, κόλακας, εγωπαθής, ατομιστής, μοιρολάτρης και θρησκόληπτος είναι! Το βλέπουμε καθημερινά στην παραλία, στο δρόμο, στους δημόσιους χώρους, στα μαγαζιά! Οι εξαιρέσεις, (υπάρχουν ευτυχώς αρκετές, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι περισσότεροι φίλοι μου), απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα!

Για να μη γκρινιάζουμε μονάχα με τα αρνητικά, ας εκθειάσουμε και τα θετικά: Χθες το πρωί στην παραλία, δυο γυναίκες γύρω στα 35,μαζί με τα επτάχρονα παιδάκια τους, κρατούσαν σακούλες και μάζευαν τα σκουπίδια. Εγώ απλώς τις ευχαρίστησα και τις συγχάρηκα για τα δωρεάν μαθήματα πολιτισμού που παρέδιδαν στα υπόλοιπα ανθρωποειδή!.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟ

Αγαπητό μου προβατάκι,
Εσύ πίστευε όπου θέλεις, εμένα όμως πάψε πια να με ενοχλείς! Είτε σου αρέσει, είτε όχι, ο μεσαίωνας έχει παρέλθει προ πολλού! Η αντίστροφη μέτρηση της αφύπνισης του ανθρώπινου νου από τον σκοταδισμό της πίστης σου, έχει ήδη αρχίσει. Εσύ ζήσε με τις ψευδαισθήσεις και τις φαντασιώσεις του ανιαρού κόσμου σου και άσε με εμένα να ζήσω το πέρασμά μου από τη ζωή, απολαμβάνοντας όλα αυτά που μας έχει χαρίσει η φύση απλόχερα! Αν βέβαια κάποια στιγμή αφήσεις την αμφισβήτηση να μπει μέσα σου, θα δεις ότι θα νιώσεις καλύτερα και θα αναθεωρήσεις πολλά από αυτά που σου έχουν επιβάλλει! Αν το καταφέρεις, πέρνα και από το κονάκι μου να πιούμε καμιά μπύρα.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Ένας που ξέφυγε από το κοπάδι.


 Ένας απαίδευτος, άσκεφτος και άνους λαός, γίνεται πολύ εύκολα υποχείριο κάθε είδους εκμεταλλευτών! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που, μια χούφτα ανάλγητων πολιτικών και μια κάστα μαυροκοράκων, σέρνουν από τη μύτη έναν ολόκληρο λαό, που διαθέτει σε υπερθετικό βαθμό όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, τάζοντάς του καλύτερες μέρες και επουράνια μετά θάνατον ζωή. Ζωή σε λόγου μας!

Το άκρον άωτον του παραλογισμού! Όλη την εβδομάδα βρίζει τους Εβραίους, καθώς τους θεωρεί υπεύθυνους για το χάλι της ανθρωπότητας, και την Κυριακή το πρωί πάει στην εκκλησία για να υμνήσει τον Αβραάμ και τον Μωυσή!

Συζητώντας ψες με φίλους για γεγονότα που συνέβησαν δεκαετίες πριν και ενθυμούμενοι πρόσωπα που δεν βρίσκονται πλέον μαζί μας, συνειδητοποίησα δυο πράγματα: Πρώτον, ότι ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις και, δεύτερον, ότι η ζωή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό διάλειμμα στην ανυπαρξία!

Κι εσύ, βρε στουρνάρι, που κλωτσάς ένα πέτσινο τόπι και κάθε φορά που βάζεις γκολ σταυροκοπιέσαι και σηκώνεις τα χέρια προς τον ουρανό, είσαι πολύ ηλίθιος και υπέρμετρα εγωιστής, όταν νομίζεις ότι υπάρχει κάποιος εκεί πάνω, ο οποίος αγνοεί τα 7 δις των ανθρώπων της γης και ασχολείται μαζί σου!

Οι ανασχηματισθέντες συνδαιτημόνες της εξουσίας, αφού ολοκλήρωσαν το λουκούλειο γεύμα τους, σήκωσαν τα ποτήρια τους, για να κάνουν μια πρόποση: ''Στην υγεία των κορόιδων που μας στηρίζουν, γι' αυτό κι εμείς θα τους το ανταποδώσουμε, ανακοινώνοντάς τους ότι από εδώ και στο εξής θα τρώνε με... χρυσά κουτάλια'', αναφώνησαν όλοι μαζί, ξεσπώντας ταυτόχρονα σε ένα τρανταχτό γέλιο!

ΕΠΕΙΓΟΝ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

Ελληνικέ λαέ, επειδή 364 ημέρες το χρόνο σου λέμε ψέματα, σήμερα, και αντίθετα με το έθιμο της πρωταπριλιάς, θα σου πούμε μια μεγάλη αλήθεια: Είσαι ηλίθιος!

Ανήκω στην πρώτη μεταπολεμική γενιά και τα έχω ζήσει και τα έχω δει όλα, υπάρχει όμως κάτι το οποίο, όταν το αντικρίσω, δεν μπορώ να το δεχτώ. Με συγκλονίζει και με συνθλίβει ψυχικά. Το να βλέπω δηλαδή την σήμερον ημέραν ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Πριν από λίγο, έξω από ένα σούπερ μάρκετ, είδα να παρκάρει πίσω μου ένα ΣΚΟΝΤΑ παλιό και να βγαίνει έξω ένας συνομήλικός μου, με αξιοπρεπές παρουσιαστικό. Φαντάστηκα ότι θα μπει μέσα να ψωνίσει, αυτός όμως στάθηκε πάνω από τους κάδους απορριμάτων και άρχισε να ψάχνει. Το τι μπινελίκια έριξα στον ελληνοχριστιανικό ''πολιτισμό'' μας και στα ανάλγητα λαμόγια που μας εξουσιάζουν, δεν λέγεται! Ντρέπομαι για το ον που λέγεται άνθρωπος!

Ακόμα και να πίστευα στα παραμύθια των θρησκειών, δύσκολα θα μπορούσα να συμπαθήσω τους κήρυκές τους, τη στιγμή που γνωρίζω το μίσος τους για τη γυναίκα, τον έρωτα και τη... ροκ μουσική! Μαύρη εμφάνιση απ' έξω, πιο μαύρη όμως από μέσα!

Βλέποντας προχθές να τοποθετούν κάγκελα στα παράθυρα της διπλανής μονοκατοικίας, αναπόλησα μια άλλη, μακρινή εποχή που, όχι μόνο δεν είχαμε κάγκελα, όχι μόνο δεν κλείναμε τα παράθυρα, αλλά κοιμόμαστε και έξω! Στο παλιό μας σπίτι στα Πατήσια, υπήρχε μια εσωτερική, υπερυψωμένη αυλή, όπου τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες ανοίγαμε ράντζα και κοιμόμαστε κάτω από τον έναστρο ουρανό. Οι λέξεις φόβος και ανασφάλεια μας ήταν άγνωστες, καθώς δεν υπήρχε εγκληματικότητα. Η αλήθεια ήταν ότι και τότε ήταν πολύ δύσκολη εποχή, με τη φτώχεια να χτυπάει κόκκινο, οι απαιτήσεις όλων όμως ήταν μικρές και η ζωή μας ήταν ασφαλής!

Μπαίνω εκτάκτως,για μια σύντομη ανάρτηση. Ο χασάπης του χωριού στην Αιγιάλεια, που πουλά και αυγά, δεν τα δίνει μετά τη δύση του ηλίου, για να μην πάθουν κακό τα ζωντανά του! Τι κακό να πάθουν τα ζώα, βρε κακομοίρη; Αν γνώριζαν πόσο ηλίθιος είσαι, θα άλλαζαν αμέσως αφεντικό!

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ: Θα, θα, θα, θα, θα, θα, θα, θα, θα, θα...
ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ: Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
ΠΡΩΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ: Χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα...

Και ο νοών, νοείτο!

Τα σπουδαιότερα μνημεία, ενδεικτικά του πολιτισμού της κάθε περιοχής, της ελληνικής επαρχίας (σύμφωνα με τους αφηγητές κάποιων ντοκιμαντέρ ή οδοιπορικών), είναι τα γιοφύρια και τα μοναστήρια. Χμ, οι μονές, φιλαράκια, δεν είναι μνημεία πολιτισμού και πάψτε να ταίζετε κουτόχορτο τον κόσμο! Τα μοναστήρια είναι τα μνήματα του πολιτισμού!

Μετά το αιματηρό γεγονός στα γραφεία του γαλλικού περιοδικού, το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η διαπίστωση ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο, από το οποίο είχε ξεκινήσει, χιλιάδες χρόνια πριν. Και η κύρια αιτία, δεν είναι άλλη από την μεταφυσική ιδεοληψία, που ταίζουν τους λαούς! Αν θέλετε να συνεχιστεί η ζωή στον πλανήτη, γκρεμίστε από τα βάθρα τους τα σαθρά είδωλά σας ΤΩΡΑ!

Η πολιτική και η θρησκεία διαδίδουν ότι μονάχα με θυσίες θα καταφέρουμε να ''σωθούμε''. Παραδόξως όμως, τα θυσιαστήρια θύματα είναι μονίμως οι αφελείς που πιστεύουν τις ψευτιές τους. Οι ταγοί και των δύο εξαιρούνται ετσιθελικά από το βωμό! Κορόιδα είναι; Το ποίμνιο γιατί το έχουν;

Καλή χρονιά! Κάποιοι φίλοι εύχονται να αλλάξουμε σελίδα, εγώ όμως θα ευχηθώ να αλλάξουμε βιβλίο! Μόνον έτσι θα σωθεί αυτός ο τόπος, ίσως και η ανθρωπότητα!

ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΦΛΟΥΡΙ

Μια μικρή ιστορία, αφιερωμένη στους αφελείς που πιστεύουν σε γούρια και σε ποδαρικά: Παραμονή πρωτοχρονιάς, τρία χρόνια πριν, είχαμε συγκεντρωθεί στο σπίτι μου για το πατροπαράδοτο ρεβεγιόν. Μόλις πέρασαν τα μεσάνυχτα, κόψαμε την πίτα, όπως συνηθίζεται, και το φλουρί έπεσε στον Μανόλη, άντρα της θείας μου της Αμαλίας. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Έλεγε και ξανάλεγε πόσο τυχερός ήταν. Δυστυχώς γι' αυτόν, η καλή χρονιά διήρκεσε μία μόλις ημέρα. Το πρωί της επόμενης μέρας, 2 Γενάρη, η Αμαλία βγήκε από το σπίτι και επιχείρησε να διασχίσει την οδό Χαλκίδος στα Πατήσια, μια διερχόμενη μοτοσυκλέτα όμως, είχε αντίθετη άποψη με την πεποίθηση του Μανόλη ότι η χρονιά θα ήταν καλή, και την έστειλε στον άλλο κόσμο!

Είσαι λαμόγιο; Σε γνωρίζει όλη η χώρα!
Είσαι τηλεμαϊντανός; Σε γνωρίζει όλη η χώρα!
Είσαι ψευδοπροφήτης; Σε γνωρίζει όλη η χώρα!
Είσαι κήρυκας της αλήθειας και του ορθολογισμού; Δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου!

Μη στενοχωριέστε που τα αρπακτικά θα μας πάρουν και τα βρακιά. Η τηλεόραση, έτσι κι αλλιώς, μας σερβίρει ολημερίς γκουρμέ πιάτα, οπότε δεν θα... πεινάσουμε!

ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ, ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

    Το 1983, ταξίδεψα για πρώτη φορά στο εξωτερικό, και συγκεκριμένα στην Ιταλία. Από Ηγουμενίτσα, πέρασα στην Αγκόνα κι από κει, με το άψογο και αξιόπιστο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, επισκέφτηκα διαδοχικά τη Μπολώνια, τη Φλωρεντία και τη Βενετία! Τα όσα αντίκριζαν τα μάτια μου, μου  προκαλούσαν ζήλια και θλίψη. Άψογο οδικό δίκτυο, ολοκληρωμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, παλιές πόλεις άριστα διατηρημένες, τεράστιες καλλιεργημένες εκτάσεις, δικυκλιστές που φορούσαν όλοι κράνος και, πάνω απ'όλα, καθαριότητα και τάξη παντού! Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, και πηγαίνοντας από Ηγουμενίτσα προς Άρτα, ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται! Καρόδρομοι, που τους ονόμαζαν εθνικές οδούς, ανύπαρκτο σιδηροδρομικό δίκτυο, κακάσχημοι  και κακοδιατηρημένοι οικισμοί, κακομοιριά και ασυδοσία παντού! Στο μόνο σημείο που υπερτερούσαμε και υπερτερούμε ακόμα είναι οι παραλίες  μας, κι αυτό βέβαια οφείλεται στη φύση και όχι σε ανθρώπινο παράγοντα! Σήμερα, τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει! Αναγκάζομαι λοιπόν για μια ακόμα φορά να αναρωτηθώ: ''Ποιος φταίει γι' αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση; Πώς γίνεται η χώρα που έδωσε τα  φώτα του πολιτισμού, να παραμένει τριτοκοσμική;

Εγώ υποψιάζομαι ποιος, ή μάλλον τι, φταίει γι'αυτήν την τραγελαφική κατάσταση! Ελπίζω να το υποψιάζεστε κι εσείς!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Διήγημα από τη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ

    Οι έξι επιβάτες του ιδιωτικού αεροπλάνου, συζητούσαν μεγαλόφωνα και  σχολίαζαν ποικιλοτρόπως το επικείμενο γεγονός των εγκαινίων του ασύλου απόρων κορασίδων, όπου ήταν επίτιμοι προσκεκλημένοι. Σε λιγότερη από μισή ώρα, θα προσγειώνονταν  στη Θεσ/κη, για να παραστούν σε αυτό το σπουδαίο, φιλανθρωπικό γεγονός. Ξαφνικά, το αεροπλάνο άρχισε να ταρακουνιέται δυνατά και να παίρνει καθοδική  πορεία. Τα μέχρι εκείνη τη στιγμή χαρούμενα πρόσωπα, σκοτείνιασαν ξαφνικά,  κι ένιωσαν τον τρόμο να φωλιάζει μέσα στις ψυχές τους. Η φωνή του κυβερνήτη από τα μεγάφωνα, όχι μόνον δεν τους καθησύχασε, αλλά τους ανησύχησε περισσότερο: 

    "Αγαπητοί επιβάτες, θα σας παρακαλέσω να δέσετε τις ζώνες σας και να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας. Έχουμε κάποιο σοβαρό τεχνικό πρόβλημα, αλλά ελπίζω με τη βοήθεια του Θεού να καταφέρουμε να το λύσουμε. Μείνετε στις θέσεις σας και προσευχηθείτε να πάνε όλα καλά''. 

    ''Τώρα που θα κάνω την πιο μεγάλη μεταγραφή, μου έτυχε;" μουρμούρισε ο ποδοσφαιριστής.

    "Δεν το πιστεύω'', ανέκραξε ο ηθοποιός, "ότι δεν θα προλάβω να  γυρίσω τη νέα μου ταινία".

    "Έχει γούστο", ψέλλισε ο τραπεζίτης, "να το πάθω παραμονές του μεγάλου πριμ που θα έπαιρνα από το κράτος".

    "Δεν είναι δυνατόν",κλαψούρισε το μανεκέν. "Λες να μην προλάβω τη νέα κολεξιόν;"

    "Όχι, Θεέ μου", ικέτευσε ο εφοπλιστής. "Μην μου το κάνεις αυτό, τώρα που θα αγοράσω καινούριο κρουαζιερόπλοιο".

    Ο έκτος επιβάτης, ένας λιγομίλητος ιερωμένος, δεν μίλησε καθόλου. Σηκώθηκε όρθιος, προχώρησε στο διάδρομο και γονάτισε μπροστά στην πόρτα του πιλοτηρίου. Έπειτα, σήκωσε τα χέρια του  ψηλά και  άρχισε να μουρμουρίζει κάποιες προσευχές. Σταυροκοπήθηκε μερικές  φορές, κι αμέσως  μετά ξανασηκώθηκε και στράφηκε προς το μέρος των  τρομοκρατημένων συνεπιβατών του.

    "Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί", αναφώνησε εκστασιασμένος, "είμαι  βέβαιος ότι η Παναγία δεν θα μας εγκαταλείψει, και θα μας βοηθήσει  να σωθούμε, αλλά πρέπει κι εμείς να αποδείξουμε έμπρακτα την πίστη μας, κάνοντας ένα μικρό τάμα στη Χάρη της. Νομίζω ότι αν δώσουμε είκοσι χιλιάρικα ο καθένας, είναι υπεραρκετά".

    Δεν δίστασαν ούτε λεπτό να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Εν  μέσω σκαμπανεβασμάτων του σκάφους και κάποιων περίεργων θορύβων που ακούγονταν, έδωσαν πρόθυμα τα χρήματα στην αεροσυνοδό,  που έσπευσε να τα συγκεντρώσει. Εκείνη τα πήρε και  τα έδωσε στον παπά, ο οποίος τα έχωσε στη φαρδιά του τσέπη. Αμέσως μετά, ξαναγονάτισε και ξανάρχισε τα σταυροκοπήματα και τις  προσευχές. Όση ώρα προσευχόταν, το αεροπλάνο συνέχιζε την ανώμαλη πορεία του, επιτείνοντας την αγωνία των επιβατών. Αυτό κράτησε κάπου δέκα λεπτά, ξαφνικά όμως η πορεία του σκάφους ομαλοποιήθηκε και οι θόρυβοι έπαψαν να ακούγονται.

    "Όλα καλά",  άκουσαν τον πιλότο να φωνάζει με ενθουσιασμό. "Λύθηκε το πρόβλημα και πιστεύω ότι θα προσγειωθούμε με ασφάλεια. Σε δυο λεπτά φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Μείνετε δεμένοι στις θέσεις σας και δοξάστε τη Μεγαλόχαρη που μας βοήθησε".

    Επακολούθησε ένας φρενήρης ενθουσιασμός και τα χαμόγελα επανήλθαν στα πρόσωπα των επιβατών. Αμέσως μετά την προσγείωση, βγήκαν όλοι περιχαρείς από το σκάφος, ευχαριστώντας τον ιερέα και  την Παναγία, για την σωτήρια συμβολή τους. Εκείνος, όταν οι άλλοι αποχώρησαν, έβγαλε τα χρήματα από την τσέπη του, τα χώρισε στα δύο, κι έβαλε τα μισά μέσα σε ένα φάκελο.

    "Πραγματικά, η επέμβασή  σας μας έσωσε", του δήλωσε και η αεροσυνοδός, πλησιάζοντας κοντά του, για να τον αποχαιρετήσει. "Τελικά, η προσευχή έχει μεγάλη δύναμη".

    "Έχεις δίκιο", συμφώνησε ο κυβερνήτης, εμφανιζόμενος μέσα από το πιλοτήριο. "Η δύναμη της προσευχής είναι πολύ μεγάλη", συμπλήρωσε, ενώ ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του, τη στιγμή που έπαιρνε το φάκελο με το μερίδιό του από  τα χέρια του παπά! 

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝΘΑΡΟΥ

 Διήγημα από τη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ

     Η αλήθεια ήταν ότι άργησε λίγο να συνειδητοποιήσει ποιον ακριβώς είχε δει. Ο ένας λόγος ήταν ότι, καθώς ήταν απασχολημένη με την  τακτοποίηση των τσαντών με τα εμπορεύματα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου της, είδε κάπως φευγαλέα το μαύρο τζιπ που πέρασε δίπλα της. Ο δεύτερος, και ίσως πιο σημαντικός, ήταν ότι ο οδηγός εκείνου  του αυτοκινήτου, μπορεί βέβαια να της φάνηκε γνωστός, δεν το θεώρησε όμως λογικό να είχε συμβεί πραγματικά. Το μυαλό της αρνιόταν να δεχτεί ότι είχε αντικρίσει ζωντανό έναν άνθρωπο που γνώριζε καλά ότι είχε πεθάνει!

    Ένιωσε να σοκάρεται. «Δεν είναι δυνατόν», συλλογίστηκε συγκλονισμένη. «Ο  Μενέλαος Κάνθαρος δεν ζει. Πέθανε εδώ και τρεις μήνες πριν, κι εγώ ήμουνα παρούσα στην κηδεία του».

    Ακούμπησε την πλάτη της στο πλάι του οχήματος και σκούπισε με την ανάποδη της παλάμης της τον ιδρώτα που είχε τρέξει στο μέτωπό της. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι είχε κάνει λάθος, κι ότι απλώς είχε δει κάποιον που έμοιαζε με τον  μακαρίτη, όμως μια τόσο τερατώδης σύμπτωση δύσκολα γινόταν αποδεκτή. Ήταν τέτοια η ομοιότητά του με τον Μενέλαο, ώστε μόνον  αν επρόκειτο για κάποιον σωσία του, θα μπορούσε να εξηγηθεί λογικά. Εκείνος πάντως ούτε αδέλφια είχε και τον τελευταίο καιρό έπασχε από μια σπάνια ασθένεια, η οποία και τον οδήγησε τελικά στο θάνατο.

    Έμεινε σε εκείνη τη θέση για πέντε ολόκληρα λεπτά, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της και να τιθασεύσει τα συναισθήματά της. Όταν τελικά κατάφερε να ηρεμήσει κάπως, σκέφτηκε ότι ο μοναδικός άνθρωπος, στον οποίο θα μπορούσε να προστρέξει, ήταν ο παπά-Λάμπρος. Χρειαζόταν επειγόντως βοήθεια και ψυχολογική στήριξη, και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να της τα προσφέρει, ήταν ο σοφός ιερωμένος.

    Μετέφερε τα ψώνια στο σπίτι της και αμέσως μετά επισκέφτηκε το σπίτι του παπά. Χτύπησε με χέρι που έτρεμε το κουδούνι και περίμενε να της ανοίξουν. Της άνοιξε η οικονόμος. «Καλημέρα, κυρία Άντζελα», την υποδέχτηκε με θέρμη. «Πώς από εδώ;»

    «Καλημέρα, Σημέλα. Πρέπει να μιλήσω επειγόντως με τον ιερέα. Είναι μέσα;»

    «Εδώ είναι. Περάστε στο σαλόνι να καθίσετε, κι εγώ πηγαίνω να τον ειδοποιήσω».

    Δυο λεπτά αργότερα εμφανίστηκε ο παπάς. Η Άντζελα σηκώθηκε όρθια και του φίλησε ευλαβικά το χέρι. «Πώς ήταν  αυτό, τέκνον μου;» τη ρώτησε με τη βαθειά φωνή του. «Τι σου συμβαίνει;»

    Κάθισαν  αντικριστά και η Άντζελα άρχισε να του εξιστορεί το εξωφρενικό συμβάν με τον μακαρίτη. «Πού να σας τα λέω, πάτερ μου; Πριν από λίγη ώρα, έξω από το σούπερ μάρκετ, ποιον φαντάζεστε ότι είδα; Τον ίδιο τον Μενέλαο Κάνθαρο, αυτοπροσώπως».

    «Μα τι είναι αυτά που λες τώρα; Πώς είναι δυνατόν; Μιλάς για εκείνον τον μοναχικό τύπο, που κηδέψαμε τρεις μήνες πριν;»

    «Μάλιστα, πάτερ, γι αυτόν ακριβώς σας μιλάω. Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, τον είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Λέτε να… αναστήθηκε;»

    «Είσαι βέβαιη; Μήπως έκανες λάθος; Μήπως δεν πρόσεξες καλά;»

    «Είμαι απόλυτα βέβαιη. Να φανταστείτε, είδα ακόμα και την ελιά που ο μακαρίτης είχε στο αριστερό του μάγουλο. Αποκλείεται να έκανα λάθος. Πιστεύω λοιπόν ότι αναστήθηκε».

    «Δεν ξέρω τι να πω», είπε ο ιερέας και σήκωσε τα χέρια του ψηλά. «Η ανάσταση των νεκρών είναι βέβαια μια κατάσταση αποδεκτή από τη θρησκεία μας, κάτω όμως από συγκεκριμένες συνθήκες και υπό προϋποθέσεις. Απ’ ό, τι γνωρίζω, ο μακαρίτης, όσο ζούσε, ούτε ιδιαίτερα πιστός ήταν, ούτε είχε να επιδείξει κάποιο φιλανθρωπικό έργο…»

    Έκανε μια μικρή παύση, σούφρωσε το στόμα του και, τελικά, αποφάνθηκε με περισπούδαστο ύφος: «Εκτός αν… τον ανέστησε ο σατανάς».

    Η Άντζελα, ακούγοντας την τελευταία του φράση, κιτρίνισε ολόκληρη: «Ανασταίνει και ο εξαποδώ;» ρώτησε με  τρεμάμενη φωνή.

    «Ο διάβολος, τέκνον μου, αντιμάχεται με κάθε μέσον τον Ύψιστο και ορισμένες φορές τον αντιγράφει, για  να αποδείξει ο τρισκατάρατος ότι είναι πιο δυνατός από Εκείνον και να εξαπατήσει τους ανθρώπους. Ο  μόνος τρόπος λοιπόν να εξακριβώσουμε τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση, είναι να πεταχτείς μέχρι το σπίτι του και να συζητήσεις μαζί του».

    «Με κάνετε και  τρομάζω, πάτερ. Πώς να τολμήσω κάτι τέτοιο; Δεν σας το κρύβω ότι φοβάμαι πολύ».

    «Μη  φοβάσαι τίποτα. Πήγαινε εκεί οπλισμένη με την πίστη σου στο Θεό. Πριν σου  ανοίξει, κάνε τρεις φορές το σταυρό σου και ο Μεγαλοδύναμος θα σε προστατεύσει. Νομίζω μάλιστα ότι  πρέπει  να πας αμέσως τώρα.  Δεν πρέπει να χρονοτριβούμε. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό».

    Η Άντζελα ακολούθησε τη συμβουλή του πνευματικού της και με βαριά καρδιά ξεκίνησε για το σπίτι του Μενέλαου. Η εκδοχή να είχε  επανέλθει στη ζωή με τη βοήθεια του διαβόλου, ουδόλως την ενθουσίαζε. Πλησίασε δειλά στην εξώπορτα και χτύπησε διστακτικά το κουδούνι. Σταυροκοπήθηκε  τρεις φορές, ψέλλισε και μερικά ξόρκια και περίμενε με αγωνία την εμφάνιση του Μιλτιάδη.

    Όταν κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε, είδε να εμφανίζεται μπροστά της ο ίδιος ο μακαρίτης, και  να την υποδέχεται χαμογελαστός: «Καλώς την κυρία Άντζελα», της είπε, κι εκείνη κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.

    «Γεια σου Μιλτιάδη», κατάφερε με δυσκολία να αρθρώσει. «Τι συμβαίνει με σένα; Αφού πέθανες, πώς γίνεται να έχεις  ξαναγυρίσει στη ζωή;»

    «Κατ, αρχάς, δεν με λένε Μιλτιάδη», της απάντησε εκείνος. «Ο Μιλτιάδης είναι νεκρός. Εγώ είμαι ένα αντίγραφό του ή, αν θέλεις να σου το πω επιστημονικά, ένας κλώνος του. Απλώς μου έχουν εμφυτεύσει τις αναμνήσεις του».

    Η Άντζελα δεν πίστευε στα αυτιά της. Τα λεγόμενά του, της επιβεβαίωσαν την υπόθεση του παπά-Λάμπρου, περί ανάστασής του από τον διάβολο. Και μόνο σε αυτή τη σκέψη τρομοκρατήθηκε. Το μόνο που ήθελε πλέον ήταν να εξαφανιστεί το γρηγορότερο από εκείνο το μέρος.                             Έκανε μεταβολή κι εξαφανίστηκε τρέχοντας, με προορισμό το σπίτι του παπά.  Έφτασε εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε και μπήκε μέσα λαχανιασμένη. Με τρεμάμενη φωνή, άρχισε να εξιστορεί στον ιερέα τη στιχομυθία της με τον Μιλτιάδη. Όταν τελείωσε, ο παπάς στήριξε το πηγούνι του με το χέρι του και παρέμεινε για λίγο σιωπηλός και σκεφτικός.

    «Τι σκέφτεστε; Τι πρέπει να κάνουμε;» ρώτησε η Άντζελα με ανυπομονησία, προσπαθώντας να εκβιάσει μιαν απάντηση.

    Ο ιερέας αγνόησε την ερώτησή της και, αποφεύγοντας να την κοιτάξει στα μάτια, είπε σαν να μονολογούσε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για εκείνον, κι ότι δεν τον ανέστησε ο Κύριος, αλλά ο εωσφόρος, μέσω της επιστήμης, η οποία, όπως ξέρεις, αποτελεί μία από τις μεθόδους του. Είναι γνωστό στους κύκλους της εκκλησίας ότι η επιστήμη είναι το δεκανίκι του τρισκατάρατου».

    Γυρίζοντας προς το μέρος της, τη χτύπησε φιλικά στην πλάτη και της είπε: «Πήγαινε τώρα στο σπίτι σου να κάνεις τις δουλειές σου και να ξεκουραστείς, και τα μεσάνυχτα έλα να με βρεις έξω από το σπίτι του. Θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω».

    Η Άντζελα έμεινε με την απορία, για το τι ακριβώς επρόκειτο να κάνουν, εκείνος όμως ήξερε πως θα ενεργούσαν. Από τα πολύ παλιά χρόνια, η εκκλησία γνώριζε καλά τη μέθοδο καταπολέμησης των δημιουργημάτων του διαβόλου, κι αυτήν ακριβώς τη μέθοδο θα χρησιμοποιούσε κι εκείνος σε αυτήν την ιδιαίτερη περίπτωση. Ένα δοχείο με βενζίνη και μερικά στουπιά ήταν υπεραρκετά!

                                  …………………………..

    Ο κλώνος του Μιλτιάδη έκλεισε τον υπολογιστή, χασμουρήθηκε δυνατά, κι ετοιμάστηκε να μπει στο μπάνιο, όταν άκουσε το συναγερμό του συστήματος εξωτερικής παρακολούθησης να ηχεί διακριτικά! Τον είχε ρυθμίσει έτσι, για να μην τον ακούν απ’ έξω και αντιλαμβάνονται ότι παρακολουθούνται. Έτρεξε γρήγορα στο χολ και κοίταξε στις οθόνες του υπερσύγχρονου συστήματος, για να δει τι κατέγραφαν οι κάμερες. Παραξενεύτηκε όταν είδε έναν παπά, συνοδευόμενο από τρεις πολίτες, δυο άντρες και μια γυναίκα, να κρατάει ένα θυμιατό και να λιβανίζει το σπίτι, δυο-τρία μέτρα έξω από την κεντρική είσοδο. Όταν πρόσεξε ότι οι συνοδοί του κρατούσαν στα χέρια τους ένα δοχείο και μερικά στουπιά, δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει τις προθέσεις τους. Αντέδρασε αστραπιαία, καθώς δεν υπήρχε χρόνος για ερωτήσεις και συμπεράσματα. Κάλεσε αμέσως την πυροσβεστική και την αστυνομία και, τη στιγμή που η παράξενη ομάδα άρχισε να επιδίδεται στο εγκληματικό της έργο, τραβήχτηκε στο πίσω μέρος του σπιτιού και βγήκε γρήγορα στον ακάλυπτο χώρο από την πίσω πόρτα.

    Πέρασε προσεκτικά από τον πλαϊνό εξωτερικό διάδρομο, νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, και εμφανίστηκε στη μπροστινή πλευρά. Είδε με τρόμο τους εμπρηστές να έχουν ήδη αρχίσει το καταστροφικό τους έργο, η ταυτόχρονη όμως άφιξη πυροσβεστικής και αστυνομίας, τον καθησύχασε. Οι πυροσβέστες έσβησαν σχεδόν αμέσως τη φωτιά, πριν αυτή εξαπλωθεί σε όλο το οίκημα, και οι τέσσερις αστυνομικοί είχαν περικυκλώσει τους εμπρηστές και τους επέπλητταν φωναχτά. Πλησιάζοντας κοντά, πρόσεξε και την παρουσία ενός άλλου, κλειστού αυτοκινήτου, πράσινου χρώματος, το οποίο δεν γνώριζε τι αντιπροσώπευε.

    Πριν προλάβει να μιλήσει με τους αστυνομικούς, τους είδε να σπρώχνουν τους τέσσερις επίδοξους εμπρηστές προς το μέρος του πράσινου αυτοκινήτου. Δεν κατάλαβε τι γινόταν. Το αυτοκίνητο εκείνο δεν ήταν της αστυνομίας, ήταν βέβαιος γι’ αυτό. Για ποιο λόγο λοιπόν τους ωθούσαν προς τα εκεί;

    Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο, είδε τρεις άντρες με πράσινες στολές να κατεβαίνουν από το όχημα, να φορούν κάτι παράξενα ρούχα στους συλληφθέντες και να τους επιβιβάζουν σε αυτό. Περνώντας από δίπλα, διάβασε την επιγραφή που βρισκόταν γραμμένη με άσπρα γράμματα στο πλαϊνό μέρος του αυτοκινήτου, και τότε τα κατάλαβε όλα. ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, έγραφε η επιγραφή και μόλις τότε συνειδητοποίησε ότι, τα ρούχα που τους είχαν φορέσει πριν τους επιβιβάσουν, ήταν ζουρλομανδύες!

       

   

ROCK N ROLL ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ

Καλοκαίρι του 1957 στη Δροσιά Αττικής, όπου παραθέριζα στο σπίτι μιας θείας μου. Εκείνη την εποχή, ήμουν ένας δεκάχρονος πιτσιρίκος, αλλά με ήθελαν όλοι οι μεγάλοι, επειδή ήμουν καλό, ήσυχο και υπάκουο παιδί. Μετά την εφηβεία άρχισα να χαλάω. Τέλος πάντων, αν και δεν υπήρχαν άλλα παιδιά στην αυλή μας, εγώ περνούσα καλά με τους μεγάλους. Μαζί μας παραθέριζε και μια ξαδέλφη μου, μια κοπέλα δεκαοκτώ ετών. Η αλήθεια ήταν ότι εκείνη με σνομπάριζε λιγάκι και με αποκαλούσε νιάνιαρο, εγώ όμως δεν έδινα και μεγάλη σημασία στη συμπεριφορά της. Απολάμβανα την ησυχία και τη δροσιά της εξοχής, κι έπαιζα με τα αυτοσχέδια παιχνίδια μου. Ξαφνικά, ένα Σάββατο απόγευμα, ακούω την ξαδέλφη μου να με ρωτά: ''Θέλεις να έρθεις μαζί μου απόψε σε ένα πάρτι;"

Εγώ φυσικά πέταξα από τη χαρά μου. Καθώς ήμουν λάτρης της μοντέρνας μουσικής, δεν υπήρχε περίπτωση να έλεγα όχι. Δέχτηκα με ευχαρίστηση και κατά τις εννιά το βράδυ, η ξαδέλφη με πήρε από το χεράκι και πήγαμε σε ένα σπίτι λίγο πιο κάτω, όπου και γινόταν το πάρτι. Φτάνοντας κοντά, η δυνατή μουσική που ακουγόταν από μέσα, πλημμύρισε όλο μου το είναι. Μουσική άκουγα βέβαια και στο σπίτι μου, αλλά  πάντοτε σιγά και κυρίως κρυφά, επειδή ο θρησκόληπτος παππούς μου μας το απαγόρευε. Εκείνη τη φορά, το είδος και η ένταση των ήχων που ξεχύνονταν από τα ηχεία, ταρακούνησαν για τα καλά τον ψυχικό μου κόσμο. Αφού άκουσα πρώτα μερικά σχόλια του τύπου ''τι καλό παιδάκι'', ''πώς σε λένε, μικρούλη;'' κ.λ.π., κάθισα σε μια καρέκλα στη βεράντα και αφέθηκα στους ξέφρενους ρυθμούς του ροκ εντ ρολ. Το τι Έλβις, τι Τζ, Λ, Λιούις, τι Τσακ Μπέρι και λοιπούς μεγάλους του ροκ εντ ρολ άκουσα, δεν περιγράφεται. Ήταν η εποχή που το είδος αυτό της μουσικής βρισκόταν στο απόγειό του! Ταυτόχρονα, απολάμβάνα και τις χορευτικές επιδόσεις των μεγάλων. Επί ένα τετράωρο περίπου, ζούσα στον παράδεισο της μουσικής. Εκείνο το μαγικό βράδυ, το μικρόβιο του ροκ εντ ρολ με ''μόλυνε'' οριστικά και ανεπανόρθωτα. Από τότε, πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια μετά, ακούω αδιάλειπτα τη θεϊκή  αυτή μουσική και τα παράγωγά της. Αν και έγιναν κάποιες προσπάθειες από άλλους να θεραπευτώ, εγώ αρνήθηκα ευγενικά και παραμένω προσκολλημένος στο άρμα του ροκ εντ ρολ! Εξάλλου, μου αρέσει να είμαι ''άρρωστος'' με αυτή τη μουσική!

Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ

Σύντομο διήγημα επιστημονικής φαντασίας!

    "Για πού το έβαλες, φίλτατε Ξ3269; Για πού ετοιμάζεσαι τόσο πυρετωδώς;"

    "Θα πεταχτώ μέχρι τον πλανήτη Γη, φίλτατε Σ2548", αποκρίθηκε εκείνος, καθώς κούμπωνε μέχρι το λαιμό τη φωσφορίζουσα,  διαστημική στολή του.

    "Να κάνεις τι,εκεί τόσο μακριά από εδώ;" απόρησε ο Σ2548.

    "Έμαθα ότι  πρόκειται για ένα πανέμορφο, πλανητικό οικόπεδο, ίσως το ωραιότερο του Γαλαξία,  κι έχω την περιέργεια να το αντικρίσω με τα ίδια μου τα μάτια".

    "Ναι,αλλά, απ' ό, τι γνωρίζω, το οικόπεδο αυτό κατοικείται!"

    "Το ξέρω! Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να πάω! Εκεί πάνω ζει μια παράξενη φυλή, η οποία δεν έχει  αντιληφθεί ότι  βρίσκεται μέσα σε έναν πραγματικό παράδεισο και  αναλώνεται μονίμως να τον αναζητά αλλού!"

    "Τι μου λες; Μα καλά τόσο ηλίθια είναι αυτή η φυλή;"

    "Έτσι φαίνεται, γι' αυτό θέλω  να την  επισκεφτώ, για να το διαπιστώσω και ο ίδιος".

    "Και τι θα τους πεις, όταν συναντηθείς με τους κατοίκους; Με ποια ιδιότητα θα  παρουσιαστείς μπροστά τους;"

    "Θα τους πω ότι είμαι Θεός",  κάγχασε ο Ξ3269, "κι ότι τους έχω τοποθετήσει να ζουν σε έναν παράδεισο, κι ότι τους επισκέπτομαι για να μάθω αν περνούν  καλά".

    "Και θα σε πιστέψουν;"

    "'Ελα τώρα, Σ2548; Εδώ, από όσα έχω μάθει, έχουν πιστέψει τόσους και τόσους τσαρλατάνους στο παρελθόν, εμένα δεν θα πιστέψουν;  Είναι τόσο ευκολόπιστοι και αφελείς ώστε, μόλις με αντικρίσουν να εμφανίζομαι φωτισμένος εξώκοσμα από  το φως της στολής μου, είμαι βέβαιος ότι θα πέσουν στα γόνατα και θα με προσκυνήσουν, πριν καν ανοίξω το στόμα μου να τους μιλήσω!"

    "Χα, χα, χα! Καλά τότε! Σου εύχομαι καλό ταξίδι και καλή επιτυχία στα καινούρια... θεϊκά σου καθήκοντα, στον πλανήτη της βλακείας!"

ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΙΩΝ

Είχα σκοπό να σταματήσω να γράφω, όταν όμως διάβασα αυτά τα σχόλια κάποιων φίλων, το μετάνοιωσα. Θα συνεχίσω, γιατί πιστεύω ότι τα κείμενά μου έχουν λόγο ύπαρξης και απευθύνονται σε σωστούς αποδέκτες! 

Χριστίνα Κανελλάκου: Ο κακώς εννοούμενος συντηρητισμός, η βλακεία, η στενομυαλιά κλπ, δεν είναι θέμα ηλικίας.Φωτεινό παράδειγμα,ο φίλος μας Στέλιος,ο οποίος είναι πολύ πιο νέος στο φρόνημα από πολλούς από μας!

Eva Tokatli Το ξέρω Στέλιο μου. Τουλάχιστον τα status σου, είναι "τροφή" για το μυαλό. Εγώ σκέφτομαι να αρχίσω να διαγράφω και να μπλοκάρω, όσους θεωρώ "ηλιθίους" ή παντελώς αδιάφορους. Αλλά ανησυχώ πως στο τέλος θα μείνουμε, τρείς κι ο κούκος!

Stavros Sitaras Αγαπητέ Στέλιο, νομίζω όποιος διαβάζει τα κείμενα σου δεν θέλει να σταματήσει να γατί εγώ σε αποφεύγω ….όποτε διαβάζω τα κείμενα σου δεν θέλω να σταματήσω… τους βάζεις πολύ κόλλα και μέλι, έτσι φτιάχναμε τα ξόβεργα στο χωριό!!!!
Stavros Sitaras  Αγαπητέ Στέλιο θαμάζω το ταλέντο σου και την πένα σου!!!!

• Βουκελάτος Νικόλαος Το κενό δημιουργίας σε κάποιο από τα ενδιαφέροντα έχει λογική, εκείνο που θα πρέπει όμως να αναφέρουμε, είναι η αστείρευτη καθαρή σκέψη και η καλοδιατυπωμένη άποψη για ένα πολύ μεγάλο φάσμα θεμάτων σε κάνουν ένα από τους πολύτιμους φίλους.
• 
  

Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

                Ο   ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ο Πουαρές, ξύπνησε απότομα και πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος και μουσκεμένος στον ιδρώτα. Έπιασε με τα δυο του χέρια το κεφάλι του και, συνειδητοποιώντας ότι αυτό που είχε δει δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν εφιάλτη, ξεφύσηξε ανακουφισμένος. Δίπλα του η γυναίκα του κοιμόταν του καλού καιρού και δεν θέλησε να την ανησυχήσει. Το νυχτερινό του τρομακτικό όνειρο θα της το περιέγραφε το πρωί. Δίπλα του, ο φωτεινός δείκτης του επιτραπέζιου ρολογιού έδειχνε πέντε και τριάντα δύο.

Αποφασισμένος να μην κοιμηθεί άλλο, σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και πήγε στο μπάνιο. Μετά από λίγο βγήκε και κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Άνοιξε την τηλεόραση, είδε για λίγο κάποια εκπομπή και, όταν βαρέθηκε, επισκέφτηκε την κουζίνα και επιδόθηκε στην ετοιμασία καφέ και πρωινού. Ήδη, η ώρα είχε πάει έξι και τέταρτο και είχε αρχίσει να χαράζει. Ο καιρός ήταν καλός και η απόλαυση ενός μοσχοβολιστού καφέ στη βεράντα, ήταν ό, τι έπρεπε για να ξεχάσει τον εφιάλτη και να ευχαριστηθεί το υπέροχο καλοκαιρινό πρωινό.

Έβαλε τα παρασκευάσματά του επάνω σε ένα δίσκο, άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω. Το δροσερό, πρωινό αεράκι τον χτύπησε στο πρόσωπο και τον αναζωογόνησε. Ακούμπησε το δίσκο επάνω στο τραπεζάκι της κατάμεστης από λουλούδια βεράντας, και κάθισε σε μια πολυθρόνα, αναπνέοντας βαθιά.  Τράβηξε μερικές ρουφηξιές από τον καφέ του, ατενίζοντας την Πάρνηθα που, λόγω θέσης και ύψους της περιοχής που έμενε, την είχε όλη στο ‘’πιάτο’’, έφαγε και μια φέτα ψωμί με βούτυρο, κι έμεινε εκεί για αρκετή ώρα.  Έχοντας πια συνέλθει για καλά από την τρομάρα που είχε πάρει, σηκώθηκε από τη θέση του και στάθηκε δίπλα στα κάγκελα. Αν και ο ήλιος είχε πια ανατείλει, η γειτονιά κοιμόταν ακόμα. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε παντού.

Έκανε να επιστρέψει στη θέση του, για να συνεχίσει την απόλαυση του καφέ του, αλλά μια φευγαλέα κίνηση κάτω στο δρόμο, τον ανάγκασε να το αναβάλει. Εστίασε το βλέμμα του στη γωνία της οδού και πρόσεξε ότι κάποιος προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από την κολώνα της ΔΕΗ. Ανησύχησε, θορυβήθηκε και τραβήχτηκε πίσω από το φύλλωμα της φουντωμένης σεφλέρας. Έμεινε εκεί, σαν άγαλμα, και δεν άφησε από τα μάτια του, τον παράξενο άγνωστο. Εκείνος, με αργές και ύποπτες κινήσεις, κινήθηκε πιο κοντά προς την πολυκατοικία που έμενε ο Πουαρές. Όσο τον παρατηρούσε, τόσο πιο γνωστός του φαινόταν ώσπου, όταν εκείνος λούστηκε από τις ακτίνες του ηλίου και έγινε πιο ευδιάκριτος, ο Πουαρές κόντεψε να πάθει έμφραγμα. Πισωπάτησε τρομοκρατημένος, δεν πίστευε στα μάτια του. Ο άγνωστος άντρας που τριγυρνούσε στη γειτονιά τους, ήταν ολόιδιος με τον τρομοκράτη που είχε δει στον ύπνο του να ανατινάζει την πολυκατοικία τους. Τσιμπήθηκε για να βεβαιωθεί ότι είναι ξύπνιος και δεν ονειρεύεται. Πανικοβλήθηκε και ένιωσε το μυαλό του να αδειάζει.

«Λες το όνειρο που είδα να βγει αληθινό;» αναρωτήθηκε. «Τι να κάνω για να προλάβω το κακό;»

Η τσάντα που κρατούσε στα χέρια του ο άγνωστος, του επιβεβαίωσε τις υποψίες.  Ήταν πια βέβαιος ότι εκεί μέσα φύλαγε τη βόμβα που θα τους έβαζε.

Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. Έτρεξε αμέσως μέσα και πήρε στο τηλέφωνο την αστυνομία. Περιέγραψε την κατάσταση, τους παρακάλεσε να επέμβουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και γύρισε στη βεράντα. Ο τύπος στεκόταν ακίνητος εκεί και κοιτούσε συνεχώς δεξιά-αριστερά. 

Τρία λεπτά αργότερα εμφανίστηκε ένα περιπολικό και σταμάτησε μπροστά στον επίδοξο βομβιστή. Οι δυο αστυνομικοί, που επέβαιναν στο όχημα, βγήκαν από αυτό, τη στιγμή ακριβώς που κατέφτανε ένα αυτοκίνητο εταιρίας οδικής βοήθειας. Τα τρία επόμενα λεπτά επακολούθησε ένας έντονος διάλογος μεταξύ των αστυνομικών, του υπόπτου και του υπαλλήλου της οδικής βοήθειας. Ο Πουαρές άκουγε τις φωνές, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς συζητούσαν.

Όταν, λίγο αργότερα, είδε τους αστυνομικούς να επιβιβάζονται στο περιπολικό και να φεύγουν, κυριεύτηκε από απογοήτευση και τρόμο. «Μα καλά, τι κάνουν;» αναρωτήθηκε. «Μας αφήνουν ανυπεράσπιστους, στο έλεος αυτού του τρομοκράτη;»

Δεν άντεξε να παραμένει απαθής θεατής των γεγονότων και αποφάσισε να κατέβει στο δρόμο.

Φόρεσε βιαστικά μια ρόμπα και κατέβηκε κάτω. Την ώρα που έκλεινε πίσω του την εξώπορτα της πολυκατοικίας, είδε τον ύποπτο να αναχωρεί με ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Του φάνηκε ότι ο άλλος τον κοίταξε άγρια, ενώ ένα ειρωνικό χαμόγελο ήταν χαραγμένο στο σκληρό πρόσωπό του.

Κατάλαβε αμέσως τι θα επακολουθούσε, αλλά εκείνος δεν φαινόταν διατεθειμένος να παραδώσει τα όπλα. Θα τον πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις. Ήταν βέβαιος ότι ο άλλος θα τους επισκεπτόταν το βράδυ και χαχάνισε στη σκέψη του τι θα τον περίμενε.

Απόψε θα ξαγρυπνούσε. Θα περίμενε τον βομβιστή, κρατώντας στα χέρια του τη γκλίτσα που είχε φέρει από το χωριό, κρυμμένος πίσω από την κολώνα της πιλοτής, και θα τον αιφνιδίαζε. Η πολυκατοικία τους δεν επρόκειτο να ανατιναχτεί. Ο γενναίος ένοικος του τετάρτου ορόφου, που άκουγε στο όνομα Πουαρές, θα έσωζε την πολυκατοικία και τους ανυποψίαστους ενοίκους  της!

ΜΝΗΜΟΛΟΓΙΟ

Ένα από τα πράγματα της καθημερινής μας ζωής που χρήζουν αλλαγής, είναι και το εορτολόγιο. Έφτασε πια ο καιρός που πρέπει να καταργηθεί το εβραιοχριστιανικό εορτολόγιο και να αντικατασταθεί από ένα εθνικό μνημολόγιο. Υπάρχουν τόσες εκατοντάδες άνθρωποι που πρόσφεραν σε αυτή τη χώρα, κι οποίοι δεν τυγχάνουν της παραμικρής αναγνώρισης από το Έθνος, εκτός φυσικά κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων. Θα μπορούσαν όλοι αυτοί να μνημονεύονται κάποια συγκεκριμένη μέρα, ώστε στο σύνολο των 365 ημερών του χρόνου να εορτάζεται καθημερινά η μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων, είτε είναι φιλόσοφοι, αστρονόμοι, συγγραφείς, ποιητές, επιστήμονες, ήρωες, αθλητές, αντιστασιακοί, ευεργέτες, κ.λ.π. Εκτός των αρχαίων προγόνων μας, που προσέφεραν τα μάλα στο Έθνος και την ανθρωπότητα, υπάρχουν και αρκετοί πιο σύγχρονοι, αξιόλογοι συμπατριώτες μας, οι οποίοι μπορούν να συμπεριληφθούν σε αυτό το μνημολόγιο. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια ονόματα, ώστε να γίνει αντιληπτή η παράλειψη, η σκόπιμη αποσιώπηση της προσφοράς ή της αξίας ορισμένων μεγάλων Ελλήνων από τους εκάστοτε εξουσιαστές μας: Αρίσταρχος, Ερατοσθένης, Επίκουρος, Υπατία, Καλλιπάτειρα, Διογένης, Ιουλιανός, και κάποιοι πιο σύγχρονοι όπως Νικηταράς, Ροίδης, Λασκαράτος, Παπανικολάου, Παναγούλης, Λιαντίνης, κ.λ.π.

Όλοι αυτοί και εκατοντάδες άλλοι πιο γνωστοί Έλληνες, όχι μόνον έχουμε υποχρέωση να τους μνημονεύουμε, αλλά και να διδάσκουμε στις επερχόμενες γενεές τη ζωή και το έργο τους! Φτάνει πια ο αποπροσανατολισμός και η επιλεκτική δημοσιοποίηση ονομάτων. Τα περισσότερα από τα ονόματα που εορτάζονται με το σημερινό εορτολόγιο, δεν είναι ελληνικά. Πολλοί μάλιστα, από αυτούς τους φανταχτερά προβαλλόμενους ανθρώπους, ήταν εγκληματίες, μισέλληνες, μισάνθρωποι, μισογύνηδες και μισαλλόδοξοι! Ας επανορθώσουμε λοιπόν αυτή μεγάλη αδικία, που γίνεται στο όνομα κάποιας σκοπιμότητας, αντικαθιστώντας όλους αυτούς με τους πραγματικούς Έλληνες!

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

Ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου για το δογματισμό, το φανατισμό και τη βία!

                <<Αλήθεια, για πες μου. Γιατί δεν φοράς δογματικά σύμβολα;»

    Που κολλάει αυτό τώρα; σκέφτηκε κάπως απογοητευμένος. Αντί να μου μιλήσει για τη μουσική μου, με ρωτάει για το θέμα που με στενοχωρεί. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτή την ερώτηση έπρεπε να την περιμένω.

    Σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε ξανά κοντά στην κονσόλα. Αφού χαμήλωσε πρώτα την ένταση του ήχου, στράφηκε προς το μέρος της. «Το ξέρω ότι σε παραξενεύει αυτή η στάση μου, αλλά θέλω να ξέρεις ότι υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι που μου την υπαγορεύουν».

    Πλησίασε ξανά κοντά της και κάθισε γονατιστός μπροστά στα πόδια της. «Πιστεύω ότι ο δογματισμός είναι μια άθλια εφεύρεση των κυβερνώντων, για να μας ελέγχουν και να μας ποδηγετούν. Γνωρίζεις την αρχαία ρήση που λέει ‘’διαίρει και βασίλευε’’; Σε πληροφορώ λοιπόν ότι αυτό κάνουν με το να επιβάλλουν και να συντηρούν το δογματισμό».

    Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατά της και αναστέναξε δυνατά: «Μας έχουν βάλει και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, κι εγώ, να σου πω την αλήθεια, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι εκείνοι μας παρακολουθούν κρυφογελώντας και τρίβοντας τα χέρια τους από ικανοποίηση. Νομίζω λοιπόν ότι είναι μεγάλο λάθος μας, να στεκόμαστε άπραγοι».