Με αφορμή την είδηση πως ο αρχιεπίσκοπος έφτασε αισίως τα 125 κιλά, θυμήθηκα ένα φαινομενικά ασήμαντο περιστατικό, το οποίο όμως καταδεικνύει ξεκάθαρα τη σχέση των ρασοφόρων με τη νηστεία και θα προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60, Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, μετά το τέλος της ''παράστασης'' του επιτάφιου, καθόμουν με τους φίλους μου απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο τέρμα Πατησίων, στο καφενείο ΟΑΣΗ, και παρακολουθούσαμε τους πιστούς που επέστρεφαν στα σπίτια τους, για να γευτούν το θρεπτικό δείπνο τους, αποτελούμενο από τσάι και φρυγανιές, άντε το πολύ-πολύ και από καμιά νηστήσιμη σουπίτσα. Όταν αναχώρησε και ο τελευταίος, είδαμε τον παπά, έναν ευτραφή αρχιμανδρίτη, να οδηγεί δειλά-δειλά τα βήματά του στο γαλατάδικο-τυροπιτάδικο της γωνίας και να μπαίνει μέσα. Υποθέσαμε ότι θα πάρει κανένα ''νηστήσιμο'' γιαουρτάκι για να φάει, αυτός όμως πλακώθηκε στις τυρόπιτες. Όταν έφαγε και την τελευταία, βγήκε έξω, κοίταξε καχύποπτα δεξιά-αριστερά και μετά πήρε το δρόμο για το σπίτι του.
Θα ρωτήσω λοιπόν όποιον τρέφει την ψευδαίσθηση ότι κάνει το σωστό ακολουθώντας τις διδαχές τους, θεωρεί ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι ρασοφόροι, πιστεύουν αυτά που διδάσκουν στο ποίμνιο, ή μήπως το μόνο που κάνουν είναι να εμπαίζουν τους πιστούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου