Σελίδες

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΑΤΥΧΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Εν έτει 1974, σχετιζόμουν με μια κοπέλα, ονόματι Μαρία, με την οποίαν μια μέρα δώσαμε ραντεβού στον Άγιο Διονύσιο, επειδή θα επισκεπτόταν κάποιον γιατρό στην οδό Σκουφά. Το ραντεβού ήταν για τις επτά, κι εγώ πήγα και στήθηκα έξω από την εκκλησία ένα τέταρτο νωρίτερα. Περίμενα λοιπόν και η ώρα πήγε επτά, πήγε επτά και τέταρτο, πήγε επτά και μισή, και η Μαρία δεν έλεγε να εμφανιστεί. Κουρασμένος και απογοητευμένος από το στήσιμο, τα μάζεψα κι επέστρεψα στο σπίτι μου στα Πατήσια. Δεν γνώριζα για ποιο λόγο δεν είχε έρθει στο ραντεβού και, καθώς τότε δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχε τρόπος να τον μάθω. Κατά τις οκτώ και μισή, φρονώντας ότι κι εκείνη θα βρισκόταν ήδη στο σπίτι της, τόλμησα να την πάρω στο σταθερό.
''Μαρία εγώ είμαι'' της είπα μόλις το σήκωσε. "Είσαι καλά; Γιατί δεν ήρθες στο ραντεβού;"
''Εγώ δεν ήρθα ή εσύ;" μου πέταξε σε επιθετικό τόνο, αφήνοντάς με άναυδο.
''Μα, εγώ μόλις πριν από λίγο επέστρεψα από τον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά'', της εξήγησα.
''Ορίστε;'' την άκουσα να λέει έκπληκτη. "Χα,χα,χα, κι εγώ περίμενα στην Πανεπιστημίου''.
Τελικά, αποδείχτηκε ότι είχε γίνει παρανόηση, κι εκείνη νόμιζε ότι, εγώ λέγοντας Άγιο Διονύσιο, εννοούσα την καθολική εκκλησία.
Από τότε ορκίστηκα να μην ξαναδώσω ραντεβού έξω από εκκλησία. Ήταν φανερό ότι οι άγιοι δεν ήταν το φόρτε μου!

Δεν υπάρχουν σχόλια: