ΈΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΜΒΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ''ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ΄΄
ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ
Είχαν να ειδωθούν
χρόνια. Από την εποχή που είχαν συνταξιοδοτηθεί, κάπου πέντε χρόνια πριν.
Μιλούσαν κάπου- κάπου στο τηλέφωνο, αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούν.
Ξαναμίλησαν το περασμένο καλοκαίρι. Ο Μηνάς βρισκόταν στο εξοχικό του στην
Αιγιάλεια, κι ετοιμαζόταν να πάει στη θάλασσα, όταν κουδούνισε το κινητό του.
Το άνοιξε και είδε να εμφανίζεται στην οθόνη το όνομα του Κλήμη.
«Έλα, βρε θηρίο», του
είπε, «πού βρίσκεσαι;»
«Γεια σου, Μηνά. Μου
είχες πει ότι έχεις εξοχικό κάπου στην Αιγιάλεια, έτσι δεν είναι;»
«Και βέβαια. Μη μου πεις
ότι είσαι κάπου κοντά;»
«Είμαι στο Αίγιο και
φεύγω για Αθήνα. Μπορώ να περάσω, να περάσουμε δηλαδή, να σας δούμε,
φεύγοντας;»
«Και το ρωτάς; Θα
χαρούμε πολύ. Έχουμε χρόνια να τα πούμε από κοντά»
«Ωραία, λοιπόν. Δώσε μου
περιοχή και διεύθυνση και σε λίγο θα είμαστε εκεί».
Του τα έδωσε, ενημέρωσε
και τη γυναίκα του για την επίσκεψη που επρόκειτο να δεχτούν και άνοιξε την
γκαραζόπορτα, για να μπει μέσα το αυτοκίνητο του γνωστού του, γιατί φίλο δεν
μπορούσες να τον πεις. Δέκα λεπτά αργότερα, το μαύρο AUDI του Κλήμη φάνηκε από
τη γωνία. Έφτασε έξω από το εξοχικό και, με υπόδειξη του Μηνά, μπήκε μέσα στην
ευρύχωρη αυλή και στάθμευσε δίπλα στις τριανταφυλλιές.
Χαιρετήθηκαν εγκάρδια,
οι συμβίες τους φιλήθηκαν σταυρωτά και αντάλλαξαν τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις
και πέρασαν μέσα για να ξεναγηθούν στο σπίτι. Μπήκαν από την κεντρική είσοδο
της μονοκατοικίας και το φιλοξενούμενο ζευγάρι στάθηκε στη μέση του σαλονιού
και θαύμαζε το εσωτερικό του απλού, αλλά καλόγουστα διακοσμημένου χώρου. Το
βλέμμα και των δυο νεοφερμένων σταμάτησε στο εικονοστάσι που βρισκόταν ακριβώς
δίπλα στο μεγάλο τζάκι. Οι καμιά δεκαριά εικόνες που κρέμονταν από τον τοίχο, κίνησαν το
ενδιαφέρον του ζευγαριού.
«Ωραίο εικονοστάσι»,
σχολίασε ο Κλήμης. «Το πράγμα φωνάζει από μακριά ότι αποτελείτε μια ευσεβή,
θρησκευόμενη οικογένεια».
Κοιτάχτηκε με τη γυναίκα
του, η οποία κουνούσε με επιδοκιμασία το κεφάλι της, και χαμογέλασε
ευχαριστημένος. Ο Μηνάς δεν γνώριζε καλά τα πιστεύω και τις ιδέες του άλλου.
Δεν είχε τύχει να συζητήσουν ποτέ για τέτοια θέματα. Όποτε μιλούσαν, αναφέρονταν
σε επαγγελματικά θέματα ή θυμούνταν ιστορίες από τα παλιά. Έτσι, το σχόλιο του
πρώην συναδέλφου του, τον ξάφνιασε. Σκέφτηκε πόσο έξω μπορεί να πέσει κάποιος,
απλώς και μόνον κρίνοντας από τα όσα βλέπουν τα μάτια του. Εκείνος δεν ήταν
θρησκευόμενος, κάθε άλλο μάλιστα. Τις εικόνες τις διατηρούσε εκεί για πολλούς
λόγους, οι οποίοι όμως δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία. Πολλές από αυτές ήταν
δώρα οικείων του και δεν ήθελε να τους στενοχωρήσει, κατεβάζοντάς τις.
Δυο-τρεις πάλι είχαν καλλιτεχνική και οικονομική αξία, καθώς ήταν χειροποίητες
και ασημένιες, οπότε δεν είχε νόημα να τις αποκαθηλώσει.
Χαμογέλασε με το
επιπόλαιο συμπέρασμα του Κλήμη και περιορίστηκε μόνον να του πει: «Αγαπητέ μου,
θα θυμάσαι μια παλιά ρήση που λέει ‘’τα φαινόμενα απατούν’’, έτσι δεν είναι; Σε
πληροφορώ λοιπόν ότι το ίδιο έπαθες κι εσύ. Οι εικόνες που βλέπεις δεν
σημαίνουν πίστη στο Θεό και στο υπόλοιπο συγγενολόι του. Βρίσκονται σε αυτήν
την θέση για λόγους σεβασμού προς τους δωρητές, για λόγους συναισθηματικούς, καθώς και για λόγους
αισθητικής. Αν εσύ πιστεύεις στις εικασίες των ρασοφόρων, αυτό είναι δικαίωμά
σου, μάθε όμως ότι εμείς έχουμε απορρίψει
κάθε τι που έχει σχέση με αφελείς μεταφυσικές θεωρίες»
Οι άλλοι έμειναν να τον
κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό, αδυνατώντας προφανώς να κατανοήσουν αυτά που
μόλις είχαν ακούσει. Η θέα των εικόνων, τους είχε βεβαιώσει ότι είχαν βρεθεί
μέσα σε ένα χριστιανικό σπίτι, να όμως που είχαν πέσει πολύ έξω.
Ο Κλήμης έκανε ένα
μορφασμό που φανέρωνε τη δυσαρέσκειά του, αλλά δεν μπόρεσε και να μη συμφωνήσει
ενδόμυχα με τον Μηνά ότι ‘’τα φαινόμενα απατούν’’, και πολλές φορές μάλιστα
απατούν οικτρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου