Όλα σχεδόν τα έχω δει στη ζωή μου, αυτό όμως που αντίκρισα προχθές στο σούπερ μάρκετ, δεν το έχω ξαναδεί. Τελικά η πραγματικότητα ξεπερνά μερικές φορές και αυτήν την ίδια την φαντασία, ακόμα και τη δική μου, την οποία δεν στερούμαι, όπως θα γνωρίζουν και όσοι με διαβάζουν. Περιμένω λοιπόν υπομονετικά να έρθει η σειρά μου στο ταμείο για να πληρώσω, πίσω από έναν ηλικιωμένο κύριο. Αυτός κρατάει στα χέρια του το καλάθι γεμάτο εμπορεύματα, κι όταν έρχεται η σειρά του, δεν τα βγάζει να τα ακουμπήσει στον πάγκο, αλλά περνάει το καλάθι κάτω από το ταμείο και πηγαίνει μπροστά. Τον κοιτάζω με κατάπληξη, νομίζοντας ότι θα τα πάρει και θα φύγει, αλλά εκείνος μου κάνει νόημα να τοποθετήσω τα δικά μου εμπορεύματα επάνω στον πάγκο. Αναρωτιέμαι τι έχει σκοπό να κάνει, κοιτάζω ερωτηματικά την ταμία, η οποία ανασηκώνει απλώς τους ώμους, και τον βλέπω να παίρνει ένα-ένα τα προϊόντα από το καλάθι του, να σκύβει μπροστά από τη μηχανή κοστολόγησης και να τα χτυπάει για να τιμολογηθούν. Έπειτα τα βάζει στις σακούλες και συνεχίζει μέχρι να τελειώσουν όλα.
Η κυρία μετά από μένα με ρωτάει σιγά: ''Τι γίνεται εδώ πέρα; Γιατί το κάνει αυτό;''
''Μάλλον πρόκειται για περίπτωση ψυχοπάθειας", της απαντώ, ενώ εκείνη συνεχίζει να μην πιστεύει στα μάτια της.
Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, μόλις ο ηλικιωμένος πλήρωσε και έφυγε, η ''διάγνωσή'' μου δεν ήταν λάθος. Η ταμίας, που τον γνώριζε από παλιά, μας εξήγησε ότι πάντα έτσι κάνει, γιατί δεν θέλει να πιάνουν άλλοι τα πράγματά του, επειδή φοβάται τα μικρόβια.
Κλασσική περίπτωση φοβίας (μορφή ψυχοπάθειας) από έναν άνθρωπο που, λόγω ηλικίας, βρίσκεται πολύ κοντά στο θάνατο. Δεν αφήνει την ταμία να πιάσει στα χέρια της τα είδη που αγοράζει, για να μην τον κολλήσει μικρόβια. Προϊόντα δηλαδή, τα οποία έχουν πιάσει δεκάδες άλλα χέρια πριν. Πραγματικά η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου