ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ από το μυθιστόρημα Ε.Φ. του Σ. Αρώνη.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ.
«Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας, μα όλου του κόσμου», ήταν μια φράση του πρύτανη του πανεπιστημίου, που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην τελετή αποφοίτησης των τελειοφοίτων της σχολής χημικών. Η Ρόντα κοίταξε την κόρη της που στεκόταν καμαρωτή, φορώντας εκείνη τη χαρακτηριστική μπλε τήβεννο, στη δεύτερη σειρά των αποφοίτων, και σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε ο ομιλητής. Σε λίγο καιρό, το ήθελαν δεν το ήθελαν, τους άρεσε δεν τους άρεσε, τα παιδιά τους θα άνοιγαν τα φτερά τους και θα ξεκινούσαν τη δική τους ζωή, κι αυτή ήταν μια φυσική εξέλιξη που με τίποτα δεν μπορούσε να αποτραπεί. Θα έφευγαν από το πατρικό τους, θα έκαναν οικογένεια και θα άνοιγαν το δικό τους σπιτικό. Τι ποιο φυσιολογικό από αυτό; Και όμως κάποιοι γονείς δυσκολεύονταν να το αποδεχτούν και μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανόταν κι εκείνη. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα τα έχουν για πάντα κοντά τους, πόσο λάθος όμως ήταν αυτό και κυρίως πόσο εγωιστικό.
Ο γιος της, ο Ζάκο, είχε τελειώσει τη σχολή των Μ.Μ.Ε. και εργαζόταν σαν δόκιμος στο κανάλι που δούλευε και η ίδια. Αυτόν τουλάχιστον τον είχε προς το παρόν κοντά της επαγγελματικά, το αύριο όμως κανένας δεν είχε την ικανότητα να το προβλέψει. Το τι θα γινόταν μελλοντικά με εκείνον, αλλά και με την κόρη της, δεν το γνώριζε. Τη Νόρα τη θεωρούσε ακόμα μικρή, ήταν το κοριτσάκι της, τα παιδιά όμως μεγαλώνουν γρήγορα. Πότε πήγαινε στο δημοτικό, πότε τελείωσε το λύκειο και τώρα το πανεπιστήμιο, ούτε που το είχε καταλάβει. Το μικρό, χαριτωμένο κοριτσάκι με τις ξανθές μπούκλες, τα τσακίρικα μάτια, το γελαστό μουτράκι και τα πολύχρωμα σοσόνια, είχε μεταμορφωθεί σε μια καλλίγραμμη, συμπαθέστατη γυναίκα, που σε λίγο καιρό, ίσως ακόμα και αύριο, θα έφευγε για αλλού.
Ακούγοντας τώρα τον πρύτανη να μιλάει έτσι, συνειδητοποίησε πόσο σωστά είχε εκφραστεί. Αυτή ήταν η φυσιολογική σειρά των πραγμάτων στη ζωή και όποιος έκανε το λάθος και δεν το αποδεχόταν, έβλαπτε τον εαυτό του. Κατάλαβε ότι εκείνο που είχε σημασία ήταν, όχι να βλέπει τα παιδιά της να τριγυρνούν συνέχεια γύρω από τα πόδια της, αλλά να μαθαίνει ότι είναι καλά στην υγεία τους, κι αν είναι δυνατόν, να νιώθει πως ζουν ευτυχισμένα. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό, δεν της ήταν όμως εύκολο να το χωνέψει πως θα έφευγαν για πάντα από κοντά της.
Μετά το τέλος του μικρού λογύδριου του πρύτανη, η Νόρα παρέλαβε το πτυχίο της κι έτρεξε να βρει τους γονείς της. Εκείνοι την αγκάλιασαν, τη φίλησαν και της ευχήθηκαν καλή σταδιοδρομία, αν και γνώριζαν από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη ήταν η επαγγελματική αποκατάσταση των νέων στις μέρες τους.
Χημικός, συλλογίστηκε η Ρόντα. Ειδικότητα που διάλεξε και αυτό το παιδί. Με πιθανότητα μία στις δέκα να βρει αμέσως δουλειά, μόνο στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσε να απασχοληθεί, αλλά κι εκεί εφόσον υπήρχαν γνωριμίες. Όσο για καθηγήτρια σε σχολείο, αν καταφέρει να διοριστεί μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, θα πρέπει να είναι κι ευχαριστημένη.
«Εγώ θα πρότεινα», άκουσε το Φράξο να λέει, «να μην επιστρέψουμε αμέσως στο σπίτι, αλλά να πάμε κάπου να το γιορτάσουμε».
Η Ρόντα πάντοτε διακατεχόταν από μια μικρή δόση απαισιοδοξίας. Ακούγοντας τώρα τον άντρα της να μιλάει για εορτασμό, το θεώρησε άσκοπο. Ασφαλώς το παιδί τους είχε πάρει ένα δίπλωμα και είχε ήδη χρηστεί με τον τίτλο του επιστήμονα, ένα πτυχίο όμως από μόνο του δεν σήμαινε και πολλά πράγματα. Της φάνηκε λοιπόν πολύ ανεδαφικό αυτό που άκουσε. Άκου να πάνε να γιορτάσουν; Να γιορτάσουν, τι δηλαδή; Τη μακρά περίοδο ανεργίας που περίμενε τη θυγατέρα τους; Την απογοήτευσή της από τη συνεχή στο μέλλον και χωρίς αποτέλεσμα εναγώνια προσπάθειά της για εξεύρεση εργασίας; Εντάξει, σαν οικογένεια δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα, αυτό όμως ελάχιστα απασχολούσε ένα νέο άνθρωπο με το δυναμικό χαρακτήρα της Νόρας. Εκείνη ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά και να απαγκιστρωθεί από την τσέπη των γονιών της.
Από την άλλη μεριά όμως, σκέφτηκε, δεν είναι σωστό να της μεταδώσω την απαισιοδοξία μου και να της χαλάσω τη διάθεση από την πρώτη κιόλας μέρα που πήρε το πτυχίο. Τις δυσκολίες θα τις συναντήσει μόνη της στην πορεία, δεν υπάρχει λόγος να τη στενοχωρήσω εγώ προκαταβολικά.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ.
«Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας, μα όλου του κόσμου», ήταν μια φράση του πρύτανη του πανεπιστημίου, που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην τελετή αποφοίτησης των τελειοφοίτων της σχολής χημικών. Η Ρόντα κοίταξε την κόρη της που στεκόταν καμαρωτή, φορώντας εκείνη τη χαρακτηριστική μπλε τήβεννο, στη δεύτερη σειρά των αποφοίτων, και σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε ο ομιλητής. Σε λίγο καιρό, το ήθελαν δεν το ήθελαν, τους άρεσε δεν τους άρεσε, τα παιδιά τους θα άνοιγαν τα φτερά τους και θα ξεκινούσαν τη δική τους ζωή, κι αυτή ήταν μια φυσική εξέλιξη που με τίποτα δεν μπορούσε να αποτραπεί. Θα έφευγαν από το πατρικό τους, θα έκαναν οικογένεια και θα άνοιγαν το δικό τους σπιτικό. Τι ποιο φυσιολογικό από αυτό; Και όμως κάποιοι γονείς δυσκολεύονταν να το αποδεχτούν και μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανόταν κι εκείνη. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι θα τα έχουν για πάντα κοντά τους, πόσο λάθος όμως ήταν αυτό και κυρίως πόσο εγωιστικό.
Ο γιος της, ο Ζάκο, είχε τελειώσει τη σχολή των Μ.Μ.Ε. και εργαζόταν σαν δόκιμος στο κανάλι που δούλευε και η ίδια. Αυτόν τουλάχιστον τον είχε προς το παρόν κοντά της επαγγελματικά, το αύριο όμως κανένας δεν είχε την ικανότητα να το προβλέψει. Το τι θα γινόταν μελλοντικά με εκείνον, αλλά και με την κόρη της, δεν το γνώριζε. Τη Νόρα τη θεωρούσε ακόμα μικρή, ήταν το κοριτσάκι της, τα παιδιά όμως μεγαλώνουν γρήγορα. Πότε πήγαινε στο δημοτικό, πότε τελείωσε το λύκειο και τώρα το πανεπιστήμιο, ούτε που το είχε καταλάβει. Το μικρό, χαριτωμένο κοριτσάκι με τις ξανθές μπούκλες, τα τσακίρικα μάτια, το γελαστό μουτράκι και τα πολύχρωμα σοσόνια, είχε μεταμορφωθεί σε μια καλλίγραμμη, συμπαθέστατη γυναίκα, που σε λίγο καιρό, ίσως ακόμα και αύριο, θα έφευγε για αλλού.
Ακούγοντας τώρα τον πρύτανη να μιλάει έτσι, συνειδητοποίησε πόσο σωστά είχε εκφραστεί. Αυτή ήταν η φυσιολογική σειρά των πραγμάτων στη ζωή και όποιος έκανε το λάθος και δεν το αποδεχόταν, έβλαπτε τον εαυτό του. Κατάλαβε ότι εκείνο που είχε σημασία ήταν, όχι να βλέπει τα παιδιά της να τριγυρνούν συνέχεια γύρω από τα πόδια της, αλλά να μαθαίνει ότι είναι καλά στην υγεία τους, κι αν είναι δυνατόν, να νιώθει πως ζουν ευτυχισμένα. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό, δεν της ήταν όμως εύκολο να το χωνέψει πως θα έφευγαν για πάντα από κοντά της.
Μετά το τέλος του μικρού λογύδριου του πρύτανη, η Νόρα παρέλαβε το πτυχίο της κι έτρεξε να βρει τους γονείς της. Εκείνοι την αγκάλιασαν, τη φίλησαν και της ευχήθηκαν καλή σταδιοδρομία, αν και γνώριζαν από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη ήταν η επαγγελματική αποκατάσταση των νέων στις μέρες τους.
Χημικός, συλλογίστηκε η Ρόντα. Ειδικότητα που διάλεξε και αυτό το παιδί. Με πιθανότητα μία στις δέκα να βρει αμέσως δουλειά, μόνο στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσε να απασχοληθεί, αλλά κι εκεί εφόσον υπήρχαν γνωριμίες. Όσο για καθηγήτρια σε σχολείο, αν καταφέρει να διοριστεί μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, θα πρέπει να είναι κι ευχαριστημένη.
«Εγώ θα πρότεινα», άκουσε το Φράξο να λέει, «να μην επιστρέψουμε αμέσως στο σπίτι, αλλά να πάμε κάπου να το γιορτάσουμε».
Η Ρόντα πάντοτε διακατεχόταν από μια μικρή δόση απαισιοδοξίας. Ακούγοντας τώρα τον άντρα της να μιλάει για εορτασμό, το θεώρησε άσκοπο. Ασφαλώς το παιδί τους είχε πάρει ένα δίπλωμα και είχε ήδη χρηστεί με τον τίτλο του επιστήμονα, ένα πτυχίο όμως από μόνο του δεν σήμαινε και πολλά πράγματα. Της φάνηκε λοιπόν πολύ ανεδαφικό αυτό που άκουσε. Άκου να πάνε να γιορτάσουν; Να γιορτάσουν, τι δηλαδή; Τη μακρά περίοδο ανεργίας που περίμενε τη θυγατέρα τους; Την απογοήτευσή της από τη συνεχή στο μέλλον και χωρίς αποτέλεσμα εναγώνια προσπάθειά της για εξεύρεση εργασίας; Εντάξει, σαν οικογένεια δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα, αυτό όμως ελάχιστα απασχολούσε ένα νέο άνθρωπο με το δυναμικό χαρακτήρα της Νόρας. Εκείνη ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά και να απαγκιστρωθεί από την τσέπη των γονιών της.
Από την άλλη μεριά όμως, σκέφτηκε, δεν είναι σωστό να της μεταδώσω την απαισιοδοξία μου και να της χαλάσω τη διάθεση από την πρώτη κιόλας μέρα που πήρε το πτυχίο. Τις δυσκολίες θα τις συναντήσει μόνη της στην πορεία, δεν υπάρχει λόγος να τη στενοχωρήσω εγώ προκαταβολικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου